اختصاصی/ الکلاسیکو؛ جنگ بی پایان در مستطیل سبز!

فوتبال تنها ورزشی است که مثل ریشه درختی تنومند تمام این کره خاکی را در بر گرفته است. ورزشی که تنها مختص به چند کشور خاص نیست و گستره‌ی دوستداران آن به وسعت این کره خاکی میباشد. فوتبال تنها ورزشی است که نژاد، قوم، ملت و سیاست نمی شناسد. اما همین فوتبال که حد مرزی ندارد، همانند هاکی، بسکتبال، والیبال و... «خاص»هایی در خود دارد. مثل نبرد سن انتونیو و کلیولند در NBA، نبرد مونتریال و تورنتو دو غول هاکی امریکا(NHL) یا نبرد ایتالیا و لهستان در لیگ جهانی والیبال و ...

اما «خاص»های فوتبال یک تفاوت عمده با دیگران دارند و آن هم حوزه نفوذ آن است. از نبرد برزیل و آرژانتین تا نبرد آلمان و هلند که ریشه آن به جنگ جهانی دوم میرسد میلیون ها نفر را درگیر خود میکند و هواداران آن به دور از رنگ و نژاد و مذهب متعصبانه فقط به فکر پیروزی هستند بدون آنکه به دنبال سود از هر لحاظ آن باشند.

اما بازی که حداقل در ده سال اخیر یا بهتر بگوییم قرن بیست یکم را تحت تاثیر خود قرار داده است، نبرد دو غول اسپانیایی دنیای فوتبال، رئال مادرید و بارسلونا موسوم به الکلاسیکو است. بازی که به دلیل طرفداری ژنرال فرانکو دیکتاتور و پادشاه اسپانیا از رئال از اواخر دهه سی میلادی تا اواخر دهه هفتاد میلادی از یک مسابقه محبوب به میدان جنگ تبدیل شده بود. با سقوط فرانکو تا پایان قرن بیستم، هواداران دو تیم در جنگی سرد قرار داشتند.

با روی کار آمدن فلورینتینیو پرز در سال ٢٠٠٠ میلادی با وعده خرید لوییز فیگو کاپیتان وقت بارسلونا که محقق نیز شد ناقوس شروع جنگی تمام عیار و و زیبا که میلیون ها هوادار را پای جعبه جادویی  می نشاند نواخته شد. جنگی که با وجود فراز و نشیب های آن هنوز هم ادامه دارد.

رئال که با خرید های کهکشانی خود در اروپا آقایی می کرد، جنگ را روی یک غفلت و ترجیح بکام تبلیغاتی به اعجوبه ای به نام رونالدینیو به کاتالان ها باخت. اما این تازه شروع ماجرا بود. بارسایی ها که با مدیریتی خارج از هیاهو در حال پیشبرد اهداف خود بودند علاوه بر اینکه با رونالدینیو برای دومین بار قهرمان اروپا شدند کم کم به تزریق محصولات آکادمی خود یا همان لاماسیا به تیم اصلی نیز پرداختند. ستاره هایی که سال ها بعد قرار بود برگی از تاریخ را بنویسند.

در این گیر و دار اما رئال درگیر بحران مدیریتی و تعویض مداوم کادر فنی خود و بر خلاف بارسا به دنبال راهکارهای موقت بودند که تا حدودی موفق هم شدند و حاصل مدیریت کالدرون که جایگزین پرز شده بود، قهرمانی لالیگا در سال های ٢٠٠٧ و ٢٠٠٨ بود که آنها را مست و سرخوش از پایین کشیدن بارسا کرده بود غافل از اینکه طوفانی در راه است که نه تنها رئال بلکه کل اروپا را با خود خواهد برد.

بارسا که اینیستا و مسی محصولات لاماسیا را به ترکیب خود اضافه کرده بود، پس از نتایج ضعیفی که همراه با ریکارد هلندی به دست آورد پپ گواردیولا کاپیتان سابق خود را جایگزین وی کرد.

پپ در اولین گام رونالدینیوی افول کرده را به میلان واگذار کرد و ضمن اینکه لیونل مسی را محور تیم قرار داد، با اضافه کردن بوسکتس و پدرو از لاماسیا و با خرید پیکه از منچستر یونایتد که او نیز سابقه بازی در تیم های پایه بارسلون را داشت و دنی آلوز از سویا، تیمی را ساخت که در همان سال اول صاحب شش گانه شد و تمام عناوین انفرادی را نیز درو کردند.

رئالی ها که تازه متوجه اشتباهات خود شده بودند و به هیچ وجه یارای مقابله با بارسا را نداشتند سریعا دست به کار شده و ضمن برگزاری انتخابات زودرس، پرز را جانشین کالدرون کردند. پرز نیز در اولین گام کاکا و کریس رونالدو بهترین های جهان در سال های ٢٠٠٧ و ٢٠٠٨ را به ارقامی نجومی که رکورد های نقل انتقلات بودند به خدمت گرفتند. نفراتی که با مسی، اینیستا و ژاوی سری جدید جنگ ستارگان را به روی پرده بردند. نبردی که بعدها به جنگی تن به تن تبدیل شد که حاصل آن ده توپ طلای جهان شد.

بارسای پپ دست نیافتنی بود و کهکشانی های ٢ تحت نظر پلگرینی نیز یارای مقابله با آن را نداشت تا پرز سخت گیر که کوچکترین تعارفی با بهترین های جهان را نیز نداشت سکان هدایت قوهای سفید را به ژوزه مورینیو پرحاشیه واگذار کند. انتخابی که الکلاسیکو را به جنگی تمام عیار تبدیل کرد که علاوه بر زیبایی هایی که آن همه فوق ستاره ایجاد میکردند، زشتی های حاشیه را نیز در خود داشته باشد. آقای خاص در اولین الکلاسیکو خود با پنج گل مغلوب بارسا شد اما در کمتر از دو سال رئال را قهرمان لالیگا کرد و به یکه تازی های آبی اناری پوشان پایان داد.

با جدایی پپ، تیتو ویلانوای فقید بار دیگر بارسا را قهرمان لایگا کرد اما سرطان اجازه ادامه همکاری را از او سلب کرد و تاتا مارتینو جانشین وی شد. در پایان همین فصل هم آقای خاص رئال را به مقصد چلسی ترک کرد و آنجلوتی جانشین وی شد تا بار دیگر حاشیه های ال کلاسیکو به حداقل برسد.

اما نبرد تن به تن مسی و رونالدو همچنان ادامه داشت. نبردی که علاوه بر اینکه عناوین فردی را برای این دو به همراه داشت عناوین تیمی را نیز به ارمغان می آورد و رئال آنجلوتی به واسطه درخشش رونالدو استارت قهرمانی های اروپا را زد. رئال آنجلوتی با ترکیب فوق العاده ای که در اختیار داشت در سال اول قهرمان اروپا و کوپا دلری شد. قهرمانی اروپایی که باتوجه به اینکه دهمین قهرمانی آنها بود از اهمیت ویژه ای برخوردار بود. در این بین بارسا لوئیز انریکه را جانشین تاتا مارتینو کرد. در حالی که همه چیز برای رئال آنجلوتی خوب پیش میرفت ناگهان ورق برگشت و با درخشش فوق تصور MSN و بازی  بی نظیر مسی یکی از سه ضلع آن بار دیگر شش گانه را به دست آورد و مسی نیز پنجمین توپ طلای خود را کسب کرد تا دست نیافتنی‌تر در مقابل سه توپ طلای رونالدو به نظر برسد. اما این پایان کار نبود.

رئال بلافاصله بنیتز را جانشین آنجلوتی کرد اما داروی شفابخش رئال، بنیتز نبود او تنها نیم فصل در رئال دوام آورد. بارسا با انریکه روز های خوبی را سپری میکرد تا اینکه زیدان جانشین بنیتز شد و در همان سال اول رئال را قهرمان اروپا کرد و سال بعد نیز لالیگا را بعد سال ها برای رئال به ارمغان آورد تا در اروپا نیز تبدیل به اولین تیمی شود که در سری جدید لیگ قهرمانان از عنوان قهرمانی خود دفاع کند و ثمره فردی آن برای فوق ستاره پرتغالی آنها پنجمین توپ طلا و برابری با اعجوبه آرژانتینی بارسا بود.

اما الکلاسیکو این فصل در حالی انجام می شود که بارسا با والورده مربی جدید خود با اقتدار صدرنشین لیگ میباشد و رئال پس از قهرمانی در جام باشگاه های جهان هدفی جز کم کردن فاصله یازده امتیازی با بارسایی که یک بازی بیشتر انجام داده است  آن هم در سانتیاگو برنابئو ندارد.

نویسنده: بهرام اردشیری