وقتی صدای پیروزی، بلندتر از آوار شکست است

سال 1966؛ جام جهانی در انگلیس و تنها قهرمانی این تیم در این رقابت ها؛ بزرگترین افتخاری که فوتبال یک کشور می تواند به آن دست پیدا کند اما حتی این دستاورد بزرگ هم می تواند گمراه کننده باشد؛ وقتی باعث شود این توهم را به وجود بیاورد که شرایط موجود، بهترین است و نیاز به تغییر ندارد.

وقتی انگلیس در جام جهانی به قهرمانی رسید، اولین سال های شکل گیری توتال فوتبال در هلند سپری می شد و اساسا تاریخ فوتبال در حال آغاز یک عصر جدید بود اما انگلیسی ها مغرور از قهرمانی شان در جام جهانی، شیوه بازی تیم سرالف رمزی را به عنوان نمونه آرمانی یک تیم موفق در نظر گرفته و شروع به تکثیر آن کردند.

انگلیسی ها که همیشه درگیر ایده "شیوه درست بازی" بودند، تصور می کردند می توان یک الگوی همیشه برای یک تیم فوتبال ساخت و با آن برای همیشه جام ها را فتح کرد؛ بنابراین کتاب آلن وید با عنوان راهنمای مربیگری و تمرین دهی اتحادیه فوتبال انگلیس به انجیل مربیان انگلیسی تبدیل شد؛ کتابی که به دنبال فرموله کردن شیوه بازی تیم انگلیس در جام جهانی 1966 و تکرار این موفقیت بود اما 50 سال بعد، آنها هنوز به فینال هیچ تورنمنت دیگری نرسیدند که بخشی از آن، حاصل برداشت اشتباه از آن قهرمانی بود.

دو روز از پیروزی غیرمنتظره منچستریونایتد مقابل پاری سن ژرمن، همه آنچه در مورد صعود شیاطین سرخ گفته شده، تحلیل هایی احساسی است که با ترکیب "کامبک"، "پسر طلایی" و "بازگشت عصر فرگوسن"  بیان می شود اما نگاه دوباره به دو دیدار رفت و برگشت دو تیم، شرایط دیگری را نشان می دهد.

تیم سولسشر در هر دو دیدار نمایش ضعیف تری از حریف ارائه داد؛ مالکیت توپ کمتری داشت (55 به 45 در دیدار رفت و 70-30 به در بازی برگشت)، شوت های کمتری به سمت دروازه زد (12-10 در دیدار رفت و 12-5 در دیدار برگشت)، موقعیت های گل کمتری ایجاد کرد و حتی کرنرها کمتری به دست آورد (5-3 در دیدار رفت و 4-0 در دیدار برگشت).

البته که بازگشت در چنین دیداری، نشان از روحیه بالای یک تیم می تواند داشته باشد اما زدن دو گل روی اشتباهات فردی بازیکنان حریف و گرفتن مجوز صعود با یک پنالتی مشکوک، دیوار سفتی نیست که بتوان چندان به آن تکیه کرد.

در همین فصل و در روزهایی که مورینیو به شدت خطر اخراج را احساس می کرد، منچستریونایتد در الدترافورد مقابل نیوکاسل قرار گرفت و در همان 10 دقیقه اول با دو گل عقب افتاد اما در 20 دقیقه پایانی سه گل زدند و توانستند به پیروزی برسند؛ نتیجه ای که دوران حضور مورینیو را طولانی تر کرد و باعث دورتر شدن منچستریونایتد از جمع تاپ فور شد.

البته که سولسشر تا اینجا نتایج خوبی با منچستریونایتد گرفته اما ندیدن اشکالات این تیم بعد از یک چنین بردی، می تواند دوران افول این تیم را طولانی تر کند. شیاطین سرخ هنوز با روزهای خوب شان فاصله زیادی دارند و هنوز نمی توان آن را در جمع بهترین های اروپا و مدعی فتح چمپیونزلیگ، جایی که به آن تعلق دارند، دید. آنها تنها یک مرحله در این رقابت ها بالاتر رفته اند و اگر از پیروزی در پاریس نتیجه گیری اشتباه کنند، سقوط و شکست خیلی زود از راه خواهد رسید؛ آن زمان است که شادی اورا و پوگبا مضحک و مشت های گره کرده فرگوسن و کانتونا، بیش از اندازه احساسی به نظر خواهند آمد.