یوونتوس- رم/ جنگ و نفرت

غیر از لاتزیو، یووه احتملا منفور ترین تیم نزد هوادارانِ رم است. بعضی از هوادارانِ جوان تر شاید در دوره قهرمانی های اینتر بزرگ شدند و نسبت به آن ها تنفر بیشتری داشته باشند، و مسلما هر هواداری به طور شخصی می تواند گرایش های خودش را داشته باشد، اما برای اکثر هواداران مخصوصا مسن رم که تیم را قبل از توتی هم دیده اند، یووه در بالای این لیست قرار می گیرد.

سه دلیل عمده برای برای این مساله وجود دارد، دلایلی که شاید خارج از فوتبال بسیار احمقانه هم باشند. اولی به طور مشخص موفقیت یووه است. از نظر تاریخی یووه به حدی موفق بوده که به طور خودکار یک نوع حسادت و تنفر را ایجاد می کند.

دومی لینک های یووه به فساد و تبانی در بازی هاست. شاید این لینک ها خیلی بزرگنمایی شده باشند و شاید این فقط زاییده ذهن بچه های ایتالیایی باشد. اما در هر صورت، این مساله بخشی از تاریخ فوتبال ایتالیاست و به هیچ چیزی بیشتر از موفقیت های یووه وصل نیست.

سومی و شاید مهم ترین، این است که رمی ها احساس می کنند یونتوس دغل کار است، و جایگاه واقعی رم را از این شهر دزدیده. پایتخت های باشکوهی مانندی لندن، پاریس و مادرید، بهشت فوتبال در شهر خود به حساب می آیند، اما رم فقط 3 اسکودتو در 90 سال اخیر برده. این اتفاق چطور رخ داده؟ چرا تیمی که حتی نام یک شهر ایتالیایی را ندارد انقدر موفقیت داخلی کسب کرده؟

جواب های منطقی و تاریخی خوبی به این سوالات وجود دارند. مثل این مساله که همیشه پایتخت های مهم قوی ترین تیم های فوتبال یک کشور را ندارند، مثل آلمان و بایرن مونیخ. اما این حس هواداران رم را تغییر نخواهد داد. در کشوری که همه احساس می کنند از آن ها دزدی شده، آن هم از طرف دولت، مالیات بگیر، خارجی، یا همسایه، این یک سنت است که رمی ها احساس کنند یوونتوس از آن ها دزدی کرده، هم فیزیکی و هم روحی.

نکته جالب دیگر این است که بازی با یوونتوس همیشه همراه با تصمیمات بحث برانگیز داوریست. توتی هم از همان اول این سنت را همراهی کرده. او دو سال پیش گفت یووه باید در یک لیگِ مجزا بازی کند. حتی وقتی تصمیم ها به نفع رم هستند هم اوضاع همین است. اما اگر بخواهیم عادلانه نگاه کنیم، اخیرا خیلی کم پیش آمده که اشتباهات داوری به نفع رم باشند.

بگذارید یک مثال جالب برایتان بزنم، مثالی که به خوبی ذهنیت رمی ها را نشان می دهد. در 2006 وقتی رسوایی کالچو پولی عمومی شد، همسایه های من در رم گفتند در خیابان جشن خواهند گرفت. اما وقتی حکم یووه اعلام شد، پارتی هم کنسل شد. یووه به سریِ بی سقوط کرد. اما همسایه های من انتظار داشتند یووه به سی دو سقوط کند، پایین ترین دسته لیگ حرفه ای فوتبال در آن زمان! رقیب همیشگی جریمه شد، اما جریمه کافی نبود. رومانیستا به نحوی باز هم احساس کرد از او دزدی شده.

یووه در سال های گذشته به خوبی جای اینتر را گرفته و قهرمان بلامنازع ایتالیاست. آن ها پایه های محکمی را با بازیکنان جوان ایتالیایی برای خود ریختند و بعضا رقبای مستقیمِ خود را هم در نقل و انتقالات تضعیف می کنند. مانند خرید پیانیچ از رم. یووه این بار هم هیچ دوستی در رم پیدا نخواهد کرد.

این مساله که یووه از نقل و انتقالات برای تضعیف رم استفاده کرد از دیدگاه هواداران تیم یک بازی کثیف قلمداد می شود. به هر حال رم تیمی بود که از نظر خیلی ها می توانست یک چالش جدی برای یووه باشد. این که چرا هوادارانِ رم انقدر به این مساله اهمیت می دهند خود دلیل مهمی دارد.

بازی کردن برابر یووه یک مسابقه برابر قوی ترین نیست، بلکه یک بازی برابر بزرگترین است. موفقیت سفید و مشکی های تورین بازتابی از منابع غنی آن هاست: چه مالی و چه فرهنگی. آن ها با فاصله خیلی زیاد پولدار ترین تیم ایتالیا هستند، تنها تیمی که یک ورزشگاه جدید ساخته، و تیمی که بیشترین هوادار را دارد. هر جای کشور غیر از شهر های بزرگ مانند رم، میلان و ناپل، یووه تقریبا میزبان است.

رم به هیچ عنوان یک تیم کوچک نیست. اما هنوز هم بردنِ یووه مانندِ تماشای پیروزی مردِ کوچک برابر غول است. مثل آن لحظه جادوییست که پیتر پارکر، فلش تامپسون را شکست می دهد. یا حتی بهتر: لحظه ای که کلارک کنتِ جوان می فهمد سوپر من است.

محدودیت های اسکوادِ رم و بحرانِ مصدومیت یعنی پیروزی خیلی محتمل نیست. و حتی در صورت پیروزی هم باز رم یک امتیاز عقب تر خواهد بود و به نظر اسکودتو امسال هم زیاد در دسترس نیست. اما هنوز، این بازی رو در رو می تواند فوق العاده تماشایی باشد. همه رمی ها می خواهند همه وجودشان را برای این بازی بگذارند.

بیانکونری این فصل نابودگرِ رویا ها بوده و به تیم هایی مانندِ تورینیو و آتلانتا نشان داده که به کجا تعلق دارند. روباه با تمام زخم هایش می خواهد این شنبه با بانوی پیر بجنگد. چون او بزرگترین و زیبا ترین رویا را دارد: چه کسی نمی خواهد سوپر من باشد؟