مروری بر دستاوردهای پروفسورِ پرسپولیس در ایران

برانکو ایوانکوویچ در مصاحبه‌های پرتعدادی که طی یک سال گذشته داشته، به دفعات و بدون کمترین تواضع ممکن از بزرگترین دستاوردش در ایران سخن گفته؛ آنچه البته کسب مقتدرانه‌ترین عنوان قهرمانی در تاریخ لیگ برتر نیست، بلکه «تغییر فلسفه» فوتبال ایران است. شاید در نگاه اول احساس شود برانکو باید فروتنی بیشتری به خرج بدهد و اینقدر راحت از تغییر پارادایم حاکم بر فوتبال ایران حرف نزند، اما مروری کوتاه بر اخبار و اتفاقات همین چند هفته گذشته نشان می‌دهد حق با مربی کروات پرسپولیس است.

*****

اگر هر فصل تیم‌های فانوس به دست و گمنام روی دور تغییر کادرفنی می‌افتادند، امسال این تب نزد بزرگترین تیم‌های کشور شایع شده است. اخیرا این تراکتورسازی تبریز بود که با یحیی گل‌محمدی به بن‌بست خورد. نتایج ضعیف یحیی در تبریز، مدتی تحت تاثیر محرومیت این تیم از جذب بازیکن قرار داشت، اما وقتی افزوده شدن نفرات جدید در فصل زمستان هم کمکی به بهود نتایج تراکتور نکرد، مدیران این باشگاه چاره را در تغییر کادرفنی دیدند. آنها از همان اول دنبال جذب مربی خارجی بودند و هدفی که بارها در موردش صحبت کردند این بود که یک نفر شبیه برانکو را به تبریز ببرند. در نهایت تلاش تراکتوری‌ها منجر به جذب یک مربی ترک‌تبار به نام ساغلام شد. جالب است که همین دیروز محمد ایرانپوریان که از جمله موثرترین بازیکنان این تیم محسوب می‌شود، اطمینان داده اگر زمان کافی در انتظار ساغلام قرار بگیرد، او می‌تواند برانکوی دوم باشد.

باشگاه سپاهان هم دیگر تیم بزرگ ایران است که این روزها دنبال مربی می‌گردد. آنطور که از شواهد بر می‌آید، مدیران سپاهان هم بیشتر روی گزینه‌های خارجی نظر دارند. وقتی این اواخر اسم چند مربی داخلی و از جمله علیرضا منصوریان به عنوان گزینه هدایت طلایی‌پوشان مطرح شد، سپاهانی‌ها با لحنی تند این شایعات را تکذیب کردند و تابش، سرپرست باشگاه هم گفته کسی را می‌خواهند که شبیه برانکو ایوانکوویچ باشد.

پیش از دو باشگاه سپاهان و تراکتورسازی اما، این استقلال تهران بود که روی موج «برانکوخواهی» افتاد. استقلال تیمی است که در تاریخ لیگ برتر فقط طی یک مقطع کوتاه هدایت نیمکتش را به مربیان خارجی سپرده بود، اما آنها تحت تاثیر برانکو تصمیم گرفتند به دوران حضور نوبتی پیشکسوتان باشگاه روی نیمکت این تیم پایان بدهند و سراغ گزینه‌های خارجی بروند؛ رویکردی که نهایتا منجر به انتخاب وینفرد شفر شد. شفر از همان روز اول با برانکو مقایسه شد و هنوز هم این داستان ادامه دارد.

*****

می‌بینید؟ برانکو دروغ نگفته یا اغراق نکرده. او توانسته با نتایج خوبی که می‌گیرد، نمایش‌های «زنده»ای که تیمش ارایه می‌دهد و البته نظم و اقتدار شیرینی که بر پرسپولیس حاکم کرده، تحسین دوست و دشمن را متوجه خودش کند. از همین رو، فوتبالی که تا دیروز دل به مربیان ارزان‌قیمت داخلی بسته بود و فقط امیدوار بود از رهگذر کارهای روحی و روانی آنها به نتایج مطلوب دست بیابد، حالا تمام قد دنبال استفاده از علم مربیان خارجی است. حالا با احتساب تیم ملی، بزرگترین تیم‌های کشور در اختیار مربیان خارجی قرار گرفته‌اند. آیا این چیزی جز تغییر فلسفه و ذهنیت فوتبال ایران است؟