راه موفقیت تبعیت کردن از حاکم بی چون و چرای میدان است و بس!

پرسپولیس در ورزشگاه آزادی رودر روی حریف قدرتمند خود الدحیل قطر بازی می کرد و برتری در این دیدار حکم صعود به مرحله نیمه نهایی را برای این تیم داشت اما محرومیت از دو پنجره نقل و انتقالات و نیمکت خالی از ستاره، دست برانکو را بیشتر از همیشه بسته بود.

در چنین وضعیت اسفناکی و در دقیقه 12 بازی «کمال کامیابی نیا» در صحنه ای خارج از جریان بازی ضربه ای به صورت بازیکن حریف زه و با کارت زرد داور که به زعم اکثر کارشناسان می توانست قرمز هم باشد، مجازات شد.

این البته پایان کار کمال نبود چرا که او در چند صحنه دیگر نیز با بی ملاحظگی خطاهایی انجام داد که اگر با سخت گیری «ایرماتوف» ازبک همراه می شد پرسپولیس مجبور بود بازی را با یک بازیکن کمتر به پایان برساند. البته این اتفاق رخ نداد تا شاگردان برانکو با دوندگی و تلاش بسیار، حریف پرمهره و متمول خود را شکست داده و راهی مرحله بعد شوند.

اما آنچه برای تیم قرمز پایتخت ختم به خیر شد برای رقیب سنتی و آبی پوش به سرانجام نرسید. استقلالی ها که با دریافت سه گل در بازی رفت قافیه را در همان تهران باخته بودند در حالی به بازی برگشت آمدند که عزم خود را برای شگفتی آفرینی جزم کرده بودند.

بخصوص آنکه نتیجه بازی پرسپولیس هم انگیزه های آنها را صد چندان کرده بود. شاگردان وینفرد شفر بازی خوب و قابل قبولی برابر السد قطر ارائه دادند و به‌رغم دریافت گل اول با 2 گل از حریف پیش افتادند اما اخراج «روزبه چشمی» پایانی شد بر ماجراجویی آبی ها؛ اخراجی که پیش از دلایل فنی به رفتار بسیاری از بازیکنان ما در زمین بر می گشت. «اعتراض های بی مورد به داور و کمک های او».

آیا تاکنون کسی دیده است که یک داور بواسطه اعتراض و داد و قال بازیکنی در رای خود تجدید نظر کند؟ بروز اینگونه رفتار که کاملا غیرحرفه ای و بچه گانه است، زنگ خطری است که باید کادر فنی تیم ها و مسوولان باشگاهها به آن توجه داشته و اینکه آنان باید برای حل این پرخاشگری های بی مورد چاره ای بیاندیشند.

کارت زرد اولی که چشمی از داور گرفت و در صحنه ای دیگر اخراج وی را در پی داشت، آیا واقعا منطقی بود؟ او که به حق از بهترین بازیکنان فعلی فوتبال ما محسوب می شود آیا می تواند خود را بابت این فرصت بزرگی که از یارانش گرفته، ببخشد؟

جالب اینکه این اتفاق به نوعی دیگر در همان شب و در جریان مسابقه والیبال ایران مقابل لهستان افتاد که نتیجه آن هم برای ورزش ما چیزی جز شکست نبود.

بازی دو تیم در حالی به اواخر ست سوم می رسید که شاگردان کولاکویچ با نتیجه 21 بر 19 مقابل حریف قدرتمند و مدافع عنوان قهرمانی پیش بودند. سرویس برای ایران بود و ابتکار عمل در حمله با لهستان که دفاع جانانه بلندقامتان ما امتیاز 22 را مقابل نام ایران به ثبت رساند.

این سه امتیاز اختلاف می توانست موجب برتری ما در ست سوم و شاید چهارم و پنجم شود چرا که دو ست نخست با پیروزی حریف همراه شده بود. اما عکس العمل سعید معروف کاپیتان با تجربه و میدان دیده ما به این امتیاز چه بود؟ او به صورت مستقیم به سمت کوبیاک کاپیتان تیم حریف رفته و به جدل لفظی با وی پرداخت. سایر بازیکنان دو تیم هم متاسفانه وارد این کشمکش شده و نهایتا معروف با کارت زرد داور جریمه شد.

جالب اینکه در ادامه بازی حریف از امتیاز 19 مستقیم و بدون از دست دادن هیچ پوئنی به امتیاز 25 رسید و ما در همان عدد 22 متوقف ماندیم تا دود جنجالی که آقای کاپیتان به پا کرد به چشم خودمان برود.

این نخستین باری نیست که سعید معروف به خاطر جدل های لفظی با داور و بازیکنان تیم های مقابل کارت زرد گرفته و تیم را تضعیف می کند. او در کنار عملکرد فنی فوق العاده ای که دارد باید بیشتر بر رفتارهای خود مسلط باشد.

بارها و بارها شاهد بوده ایم که ورزشکاران ما در میادین بین المللی بیشتر از آنکه مغلوب رقبای خود شوند به رفتارهای خود باخته اند؛ به عدم آشنایی با قوانین و مقرارت؛ به اعتراض هایی که حتی اگر به درستی هم مطرح شود نتیجه ای نخواهد داشت. متاسفانه این مشکل فقط در ورزشکاران نیست بلکه به مربیان نیز سرایت کرده است.

برانکو درست در ثانیه های پایانی بازی پیش چشم داور توپ را زمین کوبید و اخراج شد! البته در اینکه بازیکنان و مربیان فشار زیادی را متحمل می شوند شکی نیست اما حفظ شخصیت ورزشی و پایبندی به قواعد و اصول لازمه موفقیت در هر کاریست. باید به قهرمانانمان بیش از پیش گوشزد کنیم که میادین بین المللی جای خوبی برای جنجال، گردن کشی و اعتراض نیست.

شاید لازم باشد در برخی مسابقات داور را هم همراه با تیم رقیب شکست داده تا به رستگاری برسیم اما راه این موفقیت تبعیت کردن از حاکم بی چون و چرای میدان است و بس.