رشد قارچ گونه مدارس فوتبال در سراسر کشور ؛ خانه از پای بست ویران است!
زهره فلاح زاده؛ وقتی کاری روی اصول نباشد نتیجه نمی دهد. یکی از کارهای غیر اصولی سالهای اخیر تاسیس فله ای و کیلویی و رشد قارچ گونه مدارس فوتبال در سراسر کشور است که روی ستون احساسات مردمی ساخته شده که دوست دارند فرزندانشان در آینده حتما علی دایی یا فرهاد مجیدی شوند این در حالیست که این دو فوتبالیست بزرگ بیش و پیش از اینکه یکی دو ساعت به مدارس غیر اصولی فوتبال بروند و از جیب هزینه کنند، زیر آفتاب تموز تابستان و زمهریر زمستان در زمین های خاکی دویده و زحمت کشیده اند.
اما حالا وضعیت این بازیکنان چگونه است؟
چقدر برای فوتبالیست حرفه ای شدن تلاش می کنند؟
چقدر توان واقعی را برای آنکه آینده ای روشن داشته باشند رو می کنند؟
مشکل اینجاست که بیش از آنکه بخواهند بدوند و بکوشند، به جستجوی لنزهای دوربینی هستند که آن هارا نشانه می روند!
می خواهند معروف باشند، بدون آنکه زحمتی کشیده باشند!
حتی حواشی ای دارند که مناسب سنشان نیست و مسئولان به جای آنکه تنبیهی برای این حواشی ایجاد شده در نظر بگیرند، برعکس بر این خطاها سرپوش می گذارند!
اما مگر با این تفکر می شود به تعالی رسید؟
تیم های رده امید و نوجوانان ما سرآمد همین مدارس فوتبال هستند.
نتیجه‌اش چی شد؟!
تیم امید که دربازی های آسیایی جاکارتا ترس از رقبا را تمرین کرد و دربین ۲۵ تیم آسیایی و بعد از فلسطین و مالزی در رده سیزدهم قرار گرفت!
آخر سر هم کرانچار سرمربی تیم با جمله آزمایشی در این جام بودیم خود را از لبه تیغ انتقادات کارشناسان نجات داد!
قرار است تیم کرانچار برای المپیکی شدن بجنگند، آیا او و یارانش می توانند طلسم نیم قرن نرفتن به این آوردگاه مهم را بشکنند؟
هنوز مهر باطلی که بر پرونده تیم امید زده شد، خشک نشده بود که پرونده نوجوانان هم به آن اضافه شد!
در میان اخبار
تیم نوجوانان روز گذشته درحالی که خبرهای پیش از دربی پشت هم تیتر می شد، آرام و بی سروصدا با جام آسیا خداحافظی کرد و رفتن به جام جهانی را عین آب خوردن از دست داد!
این دو تیم در همین یک ماه چنین خسارتی به فوتبال ایران زده اند که همگان را از داشتن یک تیم قدرتمند در آینده نا امید کرده است! خسارتی به اندازه کل اعتبار فوتبال پایه ما!
تیمی که روزی قهرمان آسیا می شد و به جام جهانی صعود می کرد، حالا نه سایه‌اش دیده می شود و نه امیدی به پاخاستن دوباره‌اش است!
سوال اینجاست:
مگر در رده نوجوانان، بازیکنان چند سال می توانند کنار هم باشند و یک تیم ملی را تشکیل دهند؟
طول عمر بازیکنان این رده خیلی بتوانند در ترکیب ثابت باشند، ۲ سال است.
چه امیدی به فردای آن ها پس از این شکست ها است؟
آنقدر بی تفاوت که بردن تیم های درجه دو و بعضاً سه آسیا برای مان به آرزو تبدیل شود؟!
در این مدت چقدر این مدارس کمک کردند و درواقع چندتا علی دایی و فرهاد مجیدی تحویل جامعه فوتبالی ما دادند؟!
درواقع در مدارس فوتبالمان چه کاشتیم که حالا درو کنیم؟
با این نتایج دور از انتظار پایه هایمان متوجه این موضوع می شویم که خانه از پای بست ویران است. تنها یک راه وجود دارد و آن این است که ستون های این خانه از نو بازسازی شوند وگرنه با یک پس لرزه کم ریشتر دیگر، بیشتر از قبل فرو می ریزد!
به هر حال تیم بزرگسالان از دل همین تیم های رده پایین تر بیرون می آید و اگر زودتر به صدمه هایی که وارد شده، توجه نکنیم چه بسا باز هم در حسرت المپیکی شدن و داشتن یک تیم منسجم در آینده بمانیم!
