باید از فوتبال لذت برد؛ حتی از دعوا‌ها و حاشیه‌هایش!

هیچ اشکالی ندارد که دو نفر دو خط فکری متفاوت داشته باشند. هیچ اشکالی ندارد که کی‌روش و برانکو یا کی‌روش و شفر و یا شفر و برانکو بر سر موضوعی یا بازیکنی دچار اختلاف شوند. هیچ‌کس نگفته دو مفسر فوتبال یا دو روزنامه‌نگار حتماً باید مثل هم فکر کنند. کی‌روش و برانکو هم خیلی جا‌ها اختلاف فکری و سلیقه دارند و البته گاهی اوقات هم شبیه یکدیگر فکر می‌کنند. مثلاً کی‌روش یک روز جلوی بازیکن‌سالاری ایستاد و برانکو هم جلوی مسلمان و رضاییان و... ایستاد. پس می‌بینیم که آن‌ها هم یک جا‌هایی شبیه هم می‌شوند، اما لزوماً نباید همه‌جا مثل هم فکر کنند.

در اروپا هم دعوای مربیان را زیاد داریم. مورینیو حتی انگشت دستش را به چشم دستیار گواردیولا (ویلانووا) فرو کرد، اما نبردهایش با پپ همیشه جذاب بوده و هست. چه در ال‌کلاسیکو و چه حالا در تقابل سیتی و من‌یونایتد. در اسپانیا و انگلیس از دعوای این دو نفر لذت می‌برند، ولی ما اینجا در دعوای کی‌روش- برانکو عصبی می‌شویم و بعضاً پرخاش می‌کنیم. حتی می‌شود هم کی‌روش را قبول داشت و هم برانکو را. یک نفر شاید هم سبک بازی مسی را دوست داشته باشد و هم رونالدو را که به اعتقاد ما هیچ ایرادی هم ندارد، اما مسئله اصلی این است که باید از فوتبال لذت برد؛ حتی از دعوا‌ها و حاشیه‌هایش.