آیا سرمربی تیم ملی باید عوض شود؟ در مورد گزینه جانشینی او چه می‌دانیم؟

در همین راستا برخی منتقدان خواهان تعیین تکلیف مربی بلژیکی و بعضا حتی عزل او شده‌اند. در چنین فضایی به‌طور جسته و گریخته اسم برانکو ایوانکوویچ هم به‌عنوان گزینه جانشینی ویلموتس در تیم ملی به گوش می‌رسد. در مجموع به‌نظر می‌رسد تصمیم‌سازان فوتبال ایران در بزنگاه بسیار مهمی قرار گرفته‌اند و باید با وسواس زیادی عمل کنند.
 ویلموتس؟ نگرانیم
یک قاعده کلی و جهانشمول در دنیای فوتبال وجود دارد مبنی بر اینکه به مربی تازه‌وارد باید زمان داد. این به آن معنی نیست که مربی اگر زمان کافی داشته باشد حتما موفق خواهد شد، اما شما به‌عنوان مدیر و تصمیم‌گیرنده باید وقت کافی را به او بدهید تا «اگر» توانایی لازم را داشت، نهایتا نتیجه هم بگیرد. این فرمول طبعا باید در مورد مارک ویلموتس هم وجود داشته باشد و حداقل بخش فکورتر فوتبال ایران خواهان ادامه اعتماد به مربی بلژیکی شود، اما چیزی که معادلات را به هم می‌زند، رفتارهای خود ویلموتس است. به‌طور ساده نمی‌دانیم که شغل سرمربیگری تیم ملی ایران برای ایشان به اندازه کافی جدی و جذاب هست یا نه؟ یعنی موضوع همانقدر که برای ما مهم است، برای مرد بلژیکی هم اهمیت دارد یا نه؟ او غالبا در ایران حضور ندارد. اوایل فصل یکی از اردوهای تیم ملی را برای کمک به لیگ برتر لغو کرد که از آن استقبال شد، اما اینکه طی دوران کوتاه حضورش در ایران، 2فیفادی را از دست بدهیم و ویلموتس جیک نزند هم خیلی غیرطبیعی است. فیفادی این هفته در حالی مفت و مسلم از دست رفت که انگار موضوع اصلا برای ویلموتس اهمیت نداشت. فقط یک ثانیه تصور کنید اگر کارلوس کی‌روش سرمربی تیم ملی بود و فدراسیون با سهل‌انگاری فرصت انجام بازی‌های دوستانه را از دست می‌داد، او چه می‌کرد. ویلموتس اما کاملا بی‌خیال است؛ آنقدر که 4روز قبل از بازی با عراق قهر می‌کند و تازه بیانیه می‌دهد که اگر ببازیم هم اوت نمی‌شویم! مربی بلژیکی کارنامه قابل اعتنایی دارد و در حالت عادی باید به او زمان داد، البته مشروط بر اینکه خودش هم واقعا به سرمربیگری تیم ملی علاقه داشته باشد. فدراسیون باید سنگ‌هایش را با ویلموتس وا بکند؛ اگر در او جدیت کافی دیده شد، می‌توانیم ادامه بدهیم و اگر نه، هر چه زودتر باید تصمیم دیگری گرفته شود.
  برانکو؟ باز هم نگرانیم
هم‌اکنون شاید برانکو ایوانکوویچ گزینه وسوسه‌کننده‌ای برای جانشینی ویلموتس و هدایت تیم ملی باشد. او بیکار است، فوتبال ایران را مثل کف دستش می‌شناسد، با مدیران فدراسیون ادبیات مشترک دارد و هر بار به ایران آمده کارنامه خوبی از خودش به جا گذاشته است. پس اصلا عجیب نیست اگر همین حالا گوشه ذهن مدیران فدراسیون، گزینه فسخ توافقی با ویلموتس و انتخاب برانکو وجود داشته باشد. این گزاره هم اما خالی از ایراد نیست و مشکلات بزرگی دارد. بزرگ‌ترین مسئله این است که برانکو طی سال‌های گذشته وجهه ملی‌اش را از دست داده و به‌خاطر حضور مستمر و موفقیت‌آمیز در پرسپولیس، صاحب یک کاراکتر کاملا رنگی شده است. همین حالا عده‌ای از جان‌برکفان کی‌روش دارند ویلموتس را با اسم کارلوس خفه می‌کنند، دیگر وای به زمانی که ایوانکوویچ سرمربی تیم ملی شود؛ در این صورت حتما شاهد احیا و تشدید دوقطبی مخرب «برانکو- کی‌روش» خواهیم بود. از سوی دیگر کافی است به یاد بیاورید مهم‌ترین ستاره تیم ملی سردار آزمون است؛ کسی که جدل لفظی او و پدرش با برانکو، مدت‌ها سوژه داغ رسانه‌ها بود. آیا این قبیل پیشنهادهای هیجانی، واقعا به‌کار تیم ملی می‌آید؟