بیرانوند می تواند در چشم رادو نگاه کند؟

بیرانوند برمی‌گردد. شک نکنید. درست مثل دو ماه پیش که گفت برای همیشه از فوتبال خداحافظی می‌کنم، اما نکرد. این وسط فقط شرمندگی‌اش ماند برای رسانه بی‌نوایی که عینا نقل قول علیرضا بیرانوند را زده بود، اما ناجوانمردانه تکذیب شد. حالا هم او برمی‌گردد و اگر لازم باشد یک داستان جدید سر هم می‌کند. مگر کار سختی است؟ مگر بعد از انتشار آن ویدیوی کذایی از حاشیه بازی با تراکتور، در دفاع از حرکت عجیبش نگفت: «با هواداران خودمان بودم»؟ حالا هم می‌شود حاشا کرد و خیلی زود پشت «بازیکن‌فن»ها سنگر گرفت. مشکل بیرو، مشکل خیلی از ستاره‌های این فوتبال است؛ اینکه به اندازه جایگاه‌شان بلوغ شخصیتی ندارند. اینکه سایه آنها از قدشان بلندتر است و با جهش طبقاتی شگفت‌انگیزشان کنار نیامده‌اند.

بیرانوند خیلی زود برمی‌گردد، اما کاش دیگر هیچوقت توی چشم بوژیدار رادوشوویچ نگاه نکند. این عین بی‌معرفتی است که یک نفر سه سال پشت خط تو بماند، اما تو در بدترین روزهایت حتی سه هفته هم طاقت فیکس شدن او را نداشته باشی. رادو شاید گلر فوق‌العاده‌ای نباشد، اما یک رفیق درست و حسابی است؛ مشتی و بامعرفت. او ماه‌ها روی نیمکت نشست و جیک نزد. هر وقت لازمش داشتند بازی کرد، شوت گرفت، هد گرفت، تک‌به‌تک گرفت، حتی پنالتی گرفت، اما بازی بعد نجیبانه برگشت روی نیمکت؛ برگشت و منتظر ماند تا بعد از اولین گلی که تیمش می‌زند، باز مثل فنر از جا کنده شود و خودش را به حلقه شادی برساند. می‌گویند در بوشهر بیرانوند تنها کسی بوده که بعد از گل دقیقه نودوپنج ترابی روی صندلی‌اش باقی ماند؛ کاش دروغ باشد.

حتی الان که بهترین روزهای رادو به بدترین روزهای بیرو خورده، باز سرمربی روی آنتن زنده تلویزیون به صراحت از علیرضا به عنوان گلر اولش نام می‌برد. قاعدتا گلر کروات باید ترش کند، اما بوژیدار در اولین تمرین مشترک باب شوخی دستی را با بیرانوند باز می‌کند تا نشان بدهد در تمام فراز و فرودها، رقیبش را برادرانه دوست دارد؛ درست مثل همه آن هزار باری که در این سال‌ها مصاحبه کرد و گفت: «افتخار می‌کنم ذخیره بهترین گلر آسیا هستم.» تو اما چه کردی آقای بیرانوند؟ بعد از خوردن آن همه گل ناجور ملی و باشگاهی، حرکت منشوری در تبریز، معرکه‌گیری بدموقع وسط بازی با سپاهان و آن فایل عجیب «کلاغ‌ها»، حتی سه بازی هم فیکس شدن این اجنبی حلال‌خور را تاب نیاوردی. بی‌انضباطی؟ نه پسر؛ جرم بزرگتر تو «نارفیقی» است. کاش دیگر هیچ‌وقت توی چشم رادو نگاه نکنی.