استوکس، پرسپولیس و یادآوری یک مصاحبه جالب

من درباره این بازیکن قبلا تذکر داده بودم. ما از باشگاه ترکیه‌ای شکایت کردیم و آنها فهمیدند این پرونده را در فیفا خواهند باخت. بعد  استوکس به پرسپولیس آمد و به نظر من  خسارتی که ما از باشگاه ترکیه‌ای می‌خواهیم را اینها می‌خواهند از پرسپولیس بگیرند، چون ادعای‌شان این است که  این بازیکن با ما قرارداد داشته. من به آقایان گفتم استوکس را نخرید و این به گردن شما می‌افتد اما فکر کردند که من دوست ندارم استوکس به پرسپولیس برود.»

تبختر، غرور و نوعی خودباوری کاذب از تک‌تک کلمات مالک تراکتور می‌بارد؛ مطابق رویه‌ای که در تمام طول دو سال گذشته وجود داشته است. زنوزی طوی حرف می‌زند که انگار یک سیستم مدرن، پرفکت و بی‌عیب و نقص مدیریت را در فوتبال ایران پیاده کرده و مو لای درزش نمی‌رود. کمی بعد از این مصاحبه اما، حالا باشگاه تراکتورسازی در پرونده شکایت استوکس محکوم شده و باید 400 هزار دلار به این بازیکن بپردازد؛ به کسی که مسوولان تراکتور دایما مدعی بودند قراردادش را به طور غیرقانونی فسخ کرده و مجازاتی سنگین در انتظارش خواهد بود. همزمان با این پرونده، باشگاه تبریزی به پرداخت مبلغ صد هزار دلار در وجه لی اروین نیز متهم شده؛ بازیکنی که به بهانه مشکلات روحی و روانی از تراکتور رفت و حتی علیه کشورمان هم مصاحبه کرد. اینها افزون بر مجازات حیرت‌انگیز و 820 هزار دلاری باشگاه در پرونده کوین کنستانت است؛ بازیکنی که یک دقیقه هم برای سرخپوشان تبریزی به میدان نرفت. حالا به این سیاهه بیفزایید داستان مربیان و بازیکنان خارجی که با حضور نصفه و نیمه در تبریز، کلی پول به جیب زدند؛ از دنیزلی و توشاک و جرج لیکنس تا هری فوستر که از تراکتور به ماشین قرض داده شد و بعد به بهانه جشن عروسی‌اش رفت که رفت!

سوال اینجاست که مالک تراکتورسازی در مدت حضورش در این باشگاه، غیر از ریخت‌وپاش‌های بی‌حاصل، تولید جنجال‌های کاذب (از غائله محسن فروزان تا اسم باشگاه پرسپولیس) و مصاحبه‌های تنش‌زا، چه کار دیگری انجام داده است؟ شاید برخی هموطنان هوادار تراکتور مدعی باشند چون این هزینه‌ها از جیب آقای مالک صورت گرفته بنابراین موضوع ربطی به دیگران ندارد، اما رسانه مکلف به انتقاد است؛ کما اینکه در سطح اول فوتبال اروپا هم همه هزینه‌ها را بخش خصوصی می‌دهد، اما مطبوعات در فضایی آزادانه انتقادات‌شان را انجام می‌دهند. حقیقت آن است که تراکتورسازی تا قبل از عصر زنوزی، هم تیم آرام‌تری بود و هم فاصله کمتری تا موفقیت داشت. حالا هم انتظار می‌رود دوستان اگر عیب و خطاهای پرشمار و تکراری‌شان را رفع نمی‌کنند، لااقل این لحن خودستایانه و پر از ادعا و طلبکاری را کنار بگذارند. شما الگوی مدیریت غلط و غیراصولی هستید متاسفانه؛ حتی به مراتب ضعیف‌تر از مدیریت ورشکسته دولتی که در همه این سال‌ها بر فوتبال ایران حاکم بوده است.