همسر اسطوره استقلال: او فقط پول سیگار در جیبش داشت / 95 افتضاح بود اما حس خوبی نسبت به سال جدید دارم

همسر ناصر حجازی بهترین شخصی است تا حال و هوای عیدهایی که با اسطوره فقید فوتبال ایران گذرانده است را توصیف کند. بهناز شفیعی هنوز هم نمی تواند غم فقدان حجازی را پذیرا باشد.

 بی تردید غم فقدان ناصر حجازی هیچ وقت تسلی پیدا نمی کند. مردی که اسطوره بود، اسطوره ماند و اسطوره رفت. شاید نزدیکترین فرد به این شخصیت دوست داشتنی همسر ایشان سرکار خانم شفیعی باشد.

شفیعی بکرترین خاطره ها را از ناصر حجازی می داند. خاطره هایی که حالا یکی، یکی بیان شد. شفیعی گفت و ما نوشتیم. شما بخوانید که عشق است و عشق است و عشق... در رابطه مانای نازی و ناصر.

اظهارات بهناز شفیعی را در ادامه می خوانید:

* صدای چهارشنبه سوری ها تلخ شده است

قبل ترها هیچ خبری از ترقه و ترقه انداختن نبود. این همه هم صدای مزخرف در سطح شهر نمی شنیدیم، همه چیز حرمت داشت. حتی مراسم های مربوط به نوروز. قدیم ترها دور هم جمع می شدیم، خاطره های بزرگترها را می شنیدیم.

* عیدی یعنی لباس نو

پدرم همیشه یکی، دو روز مانده به سال تحویل ما را سپهسالار می برد و هر بار با خرید شلوار و پیراهن مثل فشنگ بالا می پریدیم. آنقدر خوشحال بودیم که تا ماه ها با همان یکدست شلوار و پیراهن حال می کردیم. برادرم شب سال تحویل لباس ها را بالای سرش می گذاشت و می خوابید. لحظه سال تحویل هم از خواب بیدار می شدیم و لباس های نو را می پوشیدیم.

* ناصر عیدی نمی داد

بیچاره ناصر پول تمام قراردادهایش را یکجا به من می داد. هیچ وقت ته جیبش پول نبود. می گفتم ناصر هر از چندگاهی پول بردار و توی جیبت بگذار، ناسلامتی معروف هستی. می گفت: پول یک جعبه سیگار را به من بدهی، کافیست. همین موضوع باعث می شد ناصر عیدی ندهد. چون پولی نداشت که بخواهد عیدی بدهد. ما انگلیسی زندگی کردیم. انگلیسی ها می گویند اگر می خواهی پولدار شوی و درست خرج کنی، پول هایت را دست همسرت بده.

* ناصر مَرد بود، مَرد

وقتی ناصر به بانک تجارت رفت، مدیرعامل آن موقع باشگاه با من تماس گرفت. ایشان گفت: لطفا شماره حسابتان را بدهید. گفتم: چرا من؟ گفت: ناصرخان در قراردادش قید کرده است پول را به حساب شما بریزیم. هیچ چیز پنهانی نداشت، وقتی خواستگاری ام آمد گفت: یازده هزار تومان دارم و یک پیکان، همین و بس. خب من هم می دانستم چه تصمیمی برای زندگی و خرج و مخارجم بگیرم.

* عیدی یعنی اسکناس تانخورده پدر

پدرم همیشه داخل کتاب های قرآن اسکناس می گذاشت. آنها را امضا می کرد و لحظه سال تحویل به ما تعارف می زد. ما هم خجالت می کشیدیم و فقط یک اسکناس برمی داشتیم.

* اولین عیدم با ناصر 22 ساله بودم

22 سالگی من اولین عیدم با ناصر را رقم زد. بهترین حس و حال را داشت، عالی بود، عالی. هر دو نفر دانشجو بودیم و با توجه به شغل ناصر که معمولا در اردوها بود، کمتر پیش می آمد لحظه های تحویل سال را در کنار هم باشیم. اما آن موقع اولین عیدم را با ناصر گذراندم. ناب ترین خاطره هایم را از همان سال به یاد دارم.

* تا به حال فیلم ناصر حجازی را ندیدم

هیچ وقت نشد مستند "من ناصر حجازی هستم" را کامل ببینم. همیشه همان اوایل فیلم بغض گلویم می گرفت و نتوانستم خاطرات ناصر را در فیلم ببینم.

* عیدهای بی ناصر نوروز نیست

خیلی ها می گفتند وقتی سالگرد ناصر بگذرد، به آن عادت می کنی. 6 سال گذشته است و من و این خانه به نبود ناصر عادت نکردیم. به جرأت می توانم بگویم در طول روز بالای 20 بار اسمش را صدا می زنم. مثلا می گویم گوشی ناصر را بدهید، اتاق ناصر را جارو بکشید و... ناصر زنده است و زنده می ماند.

* 95 افتضاح بود

سال 95 یکی از بدترین سال های عمرم بود. نیما طباطبایی و منصور پورحیدری را از دست دادیم. غم بزرگی در اکثر روزهای 95 سراغم می آمد. واقعا سال بدی برای من و اطرافیانم بود.

* خدا کند 96 خوش یمن باشد

حس خوبی نسبت به سال جدید دارم. مطمئنم اتفاقات خوبی برای مردم ایران در سال 96 رخ می دهد. برای تمام مردم ایران زمین بهترین آرزوها را می کنم. سلامتی، بزرگترین سرمایه انسان هاست. خدا کند این سرمایه برای همه مردم باقی بماند.

* لباس های ناصر را مزایده می کنیم

همان چهلم ناصر لباس هایش را در دو، سه چمدان قرار دادم و به مدرسه فوتبال ناصر بردم. چند دست کت شلوارش هم باقی مانده است. که قصد دارم آن را برای امور خیریه به مزایده بگذارم.