ماجرای قائدی و حمایت بازیکن خاص از او / ماجرای آزاده نامداری تا علی ضیا!

ظاهرا ما ایرانی‌جماعت نمی‌توانیم تحت هیچ شرایطی حد وسط را نگه داریم. مدام یا از این طرف بام در حال سقوط هستیم و یا از آن طرفش. در ماجرای مربوط به افشای برخی چت‌ها و تصاویر خصوصی مهدی قائدی هم ظاهرا نوبت سقوط از آن طرف بام بود. یعنی ملتی که صبح تا شب دنبال تجسس در امور هم هستند و نیمی از وقت‌شان به اظهار نظر در مورد رنگ شلوارهای سوشا مکانی می‌گذرد، این بار تبدیل به معلمان اخلاق شدند و موج بزرگی را در حمایت از حریم خصوصی بازیکن جوان استقلال تشکیل دادند که البته هیچ اشکالی هم ندارد. اصلا شاید رویه مقرون به صلاح همین باشد؛ همین که یاد بگیریم رفتار هر کس در خلوت به خودش مربوط است و نباید با استقبال از این قبیل جار و جنجال‌ها به نقض روزافزون حریم خصوصی در ایران دامن بزنیم. فقط معلوم نیست ما با این روحیه چطور وقتی ویدیوی کری‌خوانی علی ضیا بین دوستانش منتشر شد یا فیلم آزاده نامداری در پارک‌های خارج از کشور به بیرون درز کرد، به جای تقبیح رفتار کسی که این تصاویر خصوصی را عمومی کرده، با تازیانه به جان سوژه‌های‌مان افتادیم و عرصه را بر آنها تنگ کردیم؟! این است که می‌گوییم افراط و تفریط دست از سرمان بر نمی‌دارد و پشت خیلی از رفتارهای متناقض‌مان هیچ توجیه منطقی خاصی وجود ندارد.

القصه؛ حمایت‌ها از قائدی قابل دفاع بود، اما ماهیت خیلی از حامی‌ها نه. مثلا وقتی پیام صادقیان روی صفحه شخصی‌اش پست می‌گذارد و می‌نویسد: «مرا نابود کردید، این بچه را ول کنید» آدم دلش می‌خواهد سرش را به دیوار بکوبد. جالب است که آقا پیام بعد از آن همه شاهکار ریز و درشت که حتی اولترا تیفوسی‌های پرسپولیسی را هم به ستوه آورده بود، هنوز از مردم و رسانه‌ها شاکی است و خودش را یک «قربانی» می‌داند. استاد ظاهرا فراموش کرده‌اند در شهر، تپه گل‌کاری نشده باقی نگذاشته بودند و خمیازه‌های گاه و بیگاه‌شان سر تمرین چطور خبر از «سبک زندگی» منجصر به فردشان می‌داد! اینکه تو بتوانی یکی مثل کریم باقری را تا آن حد عصبانی کنی واقعا کار سختی است که فقط صادقیان از پس آن بر می‌آمد. اصلا گیریم که همه ما آدم‌های بدی بودیم؛ اما جالب نیست که یکی مثل برانکو هم بلافاصله بعد از حضور در پرسپولیس کنار گذاشتن صادقیان را از ضروری‌ترین عوامل موفقیت تیم ارزیابی کرد؟

خوب است که قائدی به پشتوانه این حمایت‌ها اتفاقات تلخ رخ داده را از یاد ببرد و البته از همین اول راه، سبک زندگی‌اش را هم اصلاح کند، اما خوب نیست که تحت تاثیر این معلم‌های بد قرار بگیرد. اگر حواس یکی مثل پیام صادقیان جمع بود، الان با کلی افتخار ریز و درشت داشت ساکش را برای حضور در جام‌جهانی روسیه می‌بست. همین که امروز او در عثمانلی اسپور ترکیه منتظر است گاهی در مسابقات سطح پایین جام حذفی میدان ببیند و توانایی‌هایش را ثابت کند به تنهایی نشان می‌دهد صادقیان با خودش چه کرده؛ دیگر لازم نیست قائدی تازه از گرد راه رسیده او را به عنوان استاد راهنمای پایان‌نامه‌اش انتخاب کند!