ظهور یک عابدزاده جدید را تبریک بگوییم؟

همین مهار توپ برای اثبات اینکه با یک دروازبان متفاوت در فوتبال ایران روبروییم کفایت می‌کند. مهاری با پا که نشان می‌دهد سید حسین حسینی در آن لحظه آمادگی واکنش به هر دوطرف خود را داشته است؛ سمت چپش را با دستانش بسته و سمت راست را با پا. اگر توپ به سمت چپ او زده می‌شد آمادگی شیرجه به آن سمت را داشت و وقتی توپ به سمت راستش رفت بلافاصله با یک آمادگی ذهنی بالا با پا آن را دفع کرد.

آمادگی ذهنی حسینی در میان دروازبانان لیگ نظیر ندارد. دروازبانی که با فکرش گلری می‌کند. او البته هنوز ضعف‌هایی در خروج از دروازه دارد اما میزان پیشرفت او در دروازه استقلال حیرت‌انگیز بوده است. درست مثل جوانی احمدرضا عابدزاده که از همان ابتدا دروازبان مطمئنی نشان می‌داد و برعکس سیدمهدی رحمتی که سال‌های جوانی‌اش دروازبان چندان مطمئنی نبود.

حسینی فاصله زیادی با شکستن رکورد عابدزاده ندارد. رکوردی که عابدزاده در سال ۷۴ و پس از ۹ ماه دوری از میادین فوتبال رقم زد. در آن سال نیز عابدزاده با مهارهای خود نقش مهمی در کلین‌شیت‌های پرسپولیس و اوج گرفتن این تیم در نیم‌فصل دوم و در آخر قهرمانی این تیم داشت. حالا حسینی روزهایی مشابه با عابدزاده جوان را سپری می‌کند. عابدزاده که در بیست سالگی به تیم ملی رسید و از همان ابتدا دروازبان مطمئنی نشان داد. هر چند او هم مثل همه دروازبان‌های جوان اشتباهاتی داشت اما میزان اشتباهاتش در مقابل عملکرد مثبت او قابل اغماض بود.