به جرأت می توان گفت استقلال با خرید این بازیکن پولش را دور نریخته!
بعد از خارجی‌های ناموفقی که این سال‌ها به استقلال و سایر باشگاه‌های لیگ برتری پیوستند، بدبینی هواداران واکنشی کاملا منطقی بود.
لازم نیست خارجی‌های ناکام سال‌های اخیر را مرور کنیم. البته در این سال‌ها بازیکنان خارجی خوبی هم به لیگ برتر آمده‌اند، ولی اکثریت با بازیکنانی است که بیشتر دوران حضورشان در فوتبال ایران را روی نیمکت یا فیزیوتراپی گذراندند و خاطره جمعی از آنها بیش از آنکه از صحنه‌های بازی بیاید به شکایت‌هایی مرتبط است که بعدا از باشگاه‌های‌شان داشته‌اند و کار حتی به کسر امتیاز هم رسیده.
تیام در مقیاس فوتبال ایران خرید نسبتا گرانی محسوب می‌شود. گفته می‌شود او برای یک و نیم فصل حضور در استقلال 5/3 تا 4 میلیارد تومان دریافت می‌کند و در ردیف بازیکنان گران لیگ قرار می‌گیرد. با این حال تیام خرید کاملا هوشمندانه‌ای است و استقلال هرچند رقم زیادی برای این انتقال می‌پردازد، به جرات می‌توان گفت که پولش را دور نریخته.
از شروع فصل مشخص بود که بزرگترین مشکل استقلال در خط حمله است. مهاجمان جدید نتوانستند جای خالی کاوه رضایی را پر کنند و آمار ضعیف گل زده هم این ضعف را تایید می‌کرد. شفر هم تاکید داشت که تیمش برای نتیجه‌گیری بهتر به یک مهاجم جدید نیاز دارد. تلاش استقلال برای خرید یک گلزن در پنجره زمستانی بی‌نتیجه ماند و آنها سرانجام تیام را به‌عنوان بازیکن آزاد به تیم اضافه کردند.
تیام که زمان زیادی از انتقالش نمی‌گذرد آرام آرام با استقلال هماهنگ می‌شود و به شرایط مسابقه می‌رسد. او در دو بازی حساس اخیر استقلال مقابل الهلال و فولاد نقش مهمی در برد تیمش داشت و حالا همه منتظرند عملکرد او را در شهرآورد امروز ببینند.
گران اما مفید
خرید تیام را می‌توان یک تغییر رویکرد در جذب بازیکنان خارجی فوتبال ایران دانست. زمانی اولویت باشگاه‌های ایرانی قیمت بازیکن بود. آنها به دنبال بازیکنان ارزانی بودند که شاید بتوانند بخشی از مشکلات را برطرف کنند. بازیکنانی که قرار نبود سرنوشت‌ساز باشند و فقط نیازهای عادی تیم را برطرف می‌کردند.
در میان اخبار
دفاع راست یا هافبک دفاعی متوسطی که حداقل‌ها را داشت. اگر یکی از این بازیکنان هم ستاره می‌شد که چه بهتر.
با این نگاه حداقلی خیلی از این بازیکنان حتی نمی‌توانستند به ترکیب اصلی برسند و به نیمکت دوخته می‌شدند، ولی جای نگرانی نبود، چون قیمت پایینی داشتند. این رویکرد مربوط به روزهایی است که قیمت دلار هزار تومان یا کمتر بود و بازیکن خارجی ارزانتر از بازیکن ایرانی تمام می‌شد. از طرفی هنوز خبری از سختگیری نهادهای بین‌المللی نبود و باشگاه‌ها معمولا این بازیکنان را بدون تسویه حساب روانه کشورشان می‌کردند.
با روابط ناسالم و دلالی‌ها کیفیت بازیکنان خارجی روز به روز افت کرد. در سال‌های گذشته اکثر آنها معمولا روی نیمکت بودند تا درون زمین. بی سر و صدا می‌آمدند و می‌رفتند و مدیر بعدی مجبور بود غرامت‌شان را پرداخت کند.
بنجل خریدن اما به دو دلیل واضح نمی‌تواند ادامه پیدا کند: اولی سخت‌گیری‌های فیفا و کنفدراسیون فوتبال آسیا و دومی بالا رفتن قیمت دلار که بازیکنان خارجی را به انتخابی گران تبدیل کرده است. اگر بازیکنی در گذشته با 200 هزار دلار منتقل می‌شد و ارزانتر از بازیکنانی ایرانی بود با قیمت دلار فعلی که گاهی جریمه دیرکرد هم به آن اضافه می‌شود بیش از یک میلیارد تومان تمام می‌شود و هر انتخاب اشتباه هزینه سنگینی را به باشگاه تحمیل می‌کند. می‌توان گفت که باشگاه‌های ایران در این سال‌ها فقیرتر شده‌اند و مجبورند از این ضرب‌المثل مشهور پیروی کنند: «آنقدر پولدار نیستم که جنس ارزان بخرم!»
خریدن بازیکن خارجی که روی نیمکت بنشیند دردی از تیم‌ها دوا نمی‌کند. آنها حالا مجبورند فقط بر اساس نیاز بخرند و سراغ بازیکنی بروند که از متوسط کیفیت بازیکنان داخلی بالاتر باشد. چاره‌‌ای نیست جز اینکه کیفیت جای کمیت را بگیرد. با این وضعیت انتظار می‌رود در آینده بازیکنانی با کارنامه بهتر قدم به لیگ بگذارند. خرید تیام می‌تواند شروع نگاه حرفه‌ای‌تر و خرید بازیکنان باکیفیت‌تر باشد، مشابه چیزی که در این سال‌ها در باشگاه‌های عربی حاشیه خلیج فارس دیده‌ایم.
