پروفسور سرخ ها؛ یک اصولگرای واقعی و دوست داشتنی

یک مرد اصولگرا هیچ وقت روی اصولی که به آن اعتقاد دارد پا نمی گذارد. برانکو یکی از آن مردهای اصولگراست. او به تجربه و دانشی در فوتبال رسیده که می داند می توان با یک تیم متوسط اما فداکار در راه موفقیت قدم برداشت اما با تیمی پرستاره ولی منفعت طلب به هیچ جایی نمی توان رسید. برانکو به خاطر همین اعتقادش مدت هاست با سکوهای ستاره پرست می جنگد. سکوهایی که فکر می کنند این ستاره ها هستند که سرنوشت پیروزی یا شکست را تعیین می کنند. البته ستاره ها هم راه دلبری از سکوها را بلدند. آنها روزی مثل رامین رضائیان بعد از گلزنی اشک شوق سمت هوادار دو آتشه می فرستند یا مثل طارمی نمایش شادی بعد از گل راه می اندازند. در این مسیر پرتلاطم مقاومت مربیانی مثل برانکو سخت است اما ناممکن نیست. او نشان داده به بهای کوچ اجباری ستارگان هم شده این اتفاق را برای آنها رقم می زند تا تیمش کمترین آسیب را به خاطر خودخواهی آنها ببیند.

راستش سخت است پیش بینی کرد اگر از برانکو در آخرین روز زندگی اش در ایران پرسیده شود"بهترین بازیکن اش در پرسپولیس چه کسی بوده؟" دستش را روی شانه کدام بازیکن می گذارد اما مطمئنا نام آن بازیکن مهدی طارمی, محسن مسلمان یا رامین رضائیان نخواهد بود.