از تیم پرسپولیس مینویسیم و به اقیانوس تشبیهش میکنیم.
همانقدر بزرگ، همانقدر زیبا و به همان اندازه باشکوه. در دلِ این اقیانوس زیبا اما دهانی باز شده و همه را میبلعد.
چیزی شبیه به مثلث برمودا؟ مثلا همین برمودا. جز آن چه میتواند باشد این همه مرموز و مخوف؟ از پرسپولیس مینویسیم؛ به طور دقیق، از پرسپولیسِ سال ۹۶٫ به اقیانوسی باشکوه تشبیهش میکنیم که در درونش، در دل چیزی دارد که همه را در خود میبلعد و آن برمودا، همان حسرتی است که بر دل هواداران نشسته. حسرتِ قهرمانی آسیا و آن شکست لعنتی مقابل الهلال که رویای پرسپولیس را بلعید.