امید نورافکن انگار با شارلروا به توافق نهایی رسیده و خداحافظیاش با تماشاگران استقلال بیراه نبود اما در انتقال او اتفاق عجیبی در حال رخ دادن است. مهدی بیات از شارلروا گفته که با نورافکن به توافق رسیده و فقط عکس با پیراهن شارلروا باقی مانده اما بیات از پرداخت ۲۵۰ هزار یورو به استقلال خبر داده است، مبلغی که به گفته بیات باید پرداخت شود تا پروژه انتقال بازیکن جوان استقلال به پایان برسد.
در تهران اما خبرهای دیگری میشنویم. پندار توفیقی، معاون باشگاه استقلال گفته که شارلروا با پرداخت ۵۰ هزار یورو نورافکن را از استقلال میگیرد. نورافکن نیز از توافق مدیر برنامههایش با استقلال خبر داده، باز هم با رقم ۵۰ هزار یورو. وسط این بحث اما ۲۰۰ هزار یورو پیدا نیست، یک گمشده در انتقال امید نورافکن به شارلروا. انتقال نورافکن و مبلغ فسخ قراردادش با استقلال شفاف نیست. کسی نمیداند چرا بین حرفهایی بیات از شارلروا و توفیقی از استقلال اختلاف ۲۰۰ هزار یورویی وجود دارد.
در باشگاه استقلال موارد غیرشفاف کم نیستند، مواردی که سر در نمیآوریم چگونه قرارداد بسته شده یا چگونه فسخ شده است. تعداد شکایتهای بینالمللی هم که کمشمار نیست. ماجرای قراردادها در استقلال جالباند: تیام را آورده و حق فسخ به او دادهاند که هر موقع بخواهد جدا شود و حالا باید برای ماندنش التماس کنند. بویان را آوردهاند ولی حالا برای بیرون کردنش باید التماس کنند که بیاید و مذاکره و سپس فسخ کند. مگر ممکن است یک مدیر چند مدل قرارداد ببندد و از سر ناچاری، هم برای ماندن یک بازیکن التماس کند و هم برای بیرون کردن بازیکنی دیگر؟
حالا به ماجرا اضافه کنید مجتبی جباری را که حق فسخ داشت و چون خوششان نیامد اخراجش کردند و حق فسخ برای خودشان قایل بودند ولی در مورد بویان از فسخ عاجزند. همه این اتفاقات عجیب با سیاق قرارداد بستن پندار توفیقی رخ میدهد، همان کسی که مدعی عقد قراردادهای سنگین و بینالمللی در اقتصاد است.
منتظر هستیم تا ببینیم آخرین پرده از این نوع قراردادها به کجا میرسد. آیا استقلال به گفته بیات بابت انتقال امید نورافکن ۲۵۰ هزار یورو دریافت میکند یا خبری از ۲۵۰ هزار یورو نخواهد بود و این انتقال با ۵۰ هزار یورو انجام خواهد شد؟ هر چه هست، خبری از شفافیت نیست.