حرکت میلاد محمدی اصلا هم خجالت آور نبود

 جام جهانی ٢٠١٨ روسیه با تمام بی لطفی هایش به ته خط رسید. شبیه سینمای ایران در این دوران که یا نشانی از قهرمان ندارد یا قهرمان در آن شبح بیرنگ و رمقی از هیات حقیقی قهرمانی است. بزرگان در آن میدان داری و صدرنشینی نکردند و صورت بهترین بازیکنش لوکا مودریچ حین دریافت توپ طلایی، به جای لبخند پیروزی، تلخی ِ ناباوری در خود داشت.

در ادامه این نسبتی که میان جام و تصاویر سینمایی برقرار کردم، باید از نگاه عبوسی بگویم که در هر جشن سینمایی ما نسبت به شوخی با یکدیگر جریان دارد و شدت حساسیت ها نمی گذارد تابوشکنی رخ دهد و با کسی، شوخی نامتعارف و باطراوتی شکل گیرد. حتی هر حرکت و ابراز هیجان به خصوص روی هر سِن مراسم از دید مردم و سینماگران، سرزنش می شود. فرهنگ عمومی ما خندیدن و خنداندن را سال های سال نشانه جلافت می انگاشت و همچنان فرهنگ خواص هم ظرفیتی برای رفتارهای نامعمول ولی بی آزار از خود نشان نمی دهد.

واکنش های منفی و تمسخرآمیز نسبت به معلق زدن میلاد محمدی در لحظه های پایانی بازی ایران و اسپانیا در همین جام جهانی، نمونه ای از همین جدیت زدگی و خشک نگری در ابعاد اجتماعی بود. بسیاری آن را مایه سرافکندگی یا جوگیری دانستند و هیچ کس به عنوان حرکتی بامزه در دل التهاب آن دقایق از آن یاد نکرد. وقتی فیفا در روزهای پایانی جام آن را به عنوان یکی از مفرح ترین لحظه های کل مسابقات در فایل ویدیویی به کار برد، باز اغلب این را عامل خجالت تلقی کردند. شاید بتوان گفت که بهتر بود میلاد در امتداد معلقی که زد، مانند تصاویر مشابهی که از فوتبال زنان یا لیگ های اروپایی دیده شده، اوت را پرتاب می کرد و حرکت نامعمول خود را ادامه می داد.