نمیخواهیم نامش را باندبازی بگذاریم اما معمولاً رفاقت قدیمیترهای یک تیم و مقاومتشان در پذیرش تازهواردهای کم نام و نشان در تیمهای فوتبال، ماجرای جدیدی نیست. نمونههای بارزتر چنین اتفاقاتی حتی در برهههایی از تیم ملی هم وجود داشته و بعد از گذشت سالها هنوز نقل محافل فوتبالی است. تکرار تجربههای اینچنینی در تیمهای فوتبال اما از شدت مخرب بودنشان کم نکرده است و هر بار این شکاف بین بازیکنان تیمی به وجود آمده، در نهایت دودش در چشم تیم و هواداران رفته است.
حکایت این روزهای استقلال هم همین است. تغییرات متعددی که در تیم به وجود آمده از یک سو یکدلی مورد نیاز تیم را مورد تهدید قرار میدهد و پذیرفته نشدن تازه واردها از سوی دیگر. شاید هم دلیل اصلی این اتفاق تفاوت زیادی باشد که در سطح تواناییها و جنس بازیکنان جذب شده از سوی باشگاه دیده میشود اما این دلیل نمیشود که در بازیهای حساسی که استقلال باید از همه تواناییاش برای رسیدن به موفقیت استفاده کند، بازیکنی به بازیکن دیگر پاس ندهد و از سر لجبازی تیم را به قهقرا ببرد.
نمیتوان کتمان کرد که استقلال با یارگیری ضعیفی که داشته، در موارد متعددی نتوانسته بازیکنانی در حد و اندازه این تیم جذب کند اما حتی در چنین مواقعی هم یکدلی و اتحاد میتواند، یکرنگی لازم را در تیم برقرار کند و به بازیکنان ضعیفتر کمک کند تا در حد و اندازههای قویترها ظاهر شوند.
این همان اتفاقی است که عامل اصلی موفقیت پرسپولیسیها در روزهای بحرانی محرومیت و کمبود بازیکن شده اما استقلال از آن بیبهره است. این پرسپولیس یکی از همدلترین و متحدترین تیمهای تاریخ باشگاه قرمزپوش است و پرسپولیسیها با همین اتحاد تاکنون توانستهاند سختترین بحرانها را با موفقیت پشت سر بگذارند. حتی همین فصل با وجود محرومیت از حضور در پنجره نقل و انتقالات و از دست دادن چند مهره اصلی، باز هم پرسپولیس موفقتر از استقلال بوده است. چرا؟ به دلیل اینکه 11 بازیکن یکی هستند و در خدمت پرسپولیس.
نکته قابل توجه اینکه شکاف موجود بین بازیکنان استقلال حتی از نظر وینفرید شفر هم پنهان نمانده و اخیراً ناراحتی و تذکراتی از سوی او را هم به دنبال داشته است. شفر به خوبی میداند که استقلال اگر میخواهد از روزهای بحرانیاش به سلامت عبور کند و بعد از سالها همان تیم موفقی شود که هواداران انتظارش را میکشند، راهی جز متحد و یکدل شدن پیش رو ندارد.