هوادار یعنی این؛همیشه اینطور بمانید!

5 هفته فحاشی و درگیری و هر هفته شدیدتر و صادقانه بگویم قبیحانه‌تر از هفته قبل در لیگ برتر که کار را حتی به چاقوکشی و توهین‌های قومیتی کشانده بود، هر فوتبالدوستی را از حضور در استادیوم ناامیدتر از همیشه می‌کرد.

حضور جالب توجه هواداران نساجی مازندران که طعنه به میزبانی پرسپولیس می‌زد این نگرانی را در ابتدای بازی به وجود آورد که نکند اتفاقاتی تلخ در ادامه و حتی پایان بازی بار دیگر شکل گیرد. خصوصا اینکه تیم نساجی در نیمه دوم با دو گل از حریف عقب افتاده بود و شکست در انتظار آنها بود.

واکنش‌های هواداران پرسپولیس به اعتراض‌های سریالی جواد نکونام و درگیری‌های بازیکنان دو تیم در جریان بازی و دقایق پایانی نیز به این دلهره می‌افزود که حتما باید بار دیگر در انتظار یک درگیری پرتنش مجدد روی سکوها بود. اما نه؛ شرایط اینبار کاملا متفاوت بود. هواداران نساجی نه به واکنش هواداران عصبانی به اعتراضات نکونام واکنش تندی داشتند تا زمینه ساز درگیری شود و نه شکست دل آنها را شکسته بود تا به قول معروف با بالا رفتن آدرنالین عنان از کف بدهند و کری آغشته به توهین را در دستور کار خود در قبال رقبای همتای خود روی سکوها شکل دهند.

آنها شایسته‌ترین و قابل احترام‌ترین هواداران شش هفته اخیر لیگ برتر بودند؛ بیش از 6 سکو را به اشغال خود در آورده بودند و در طول تمامی دقایق بازی یا در سکوت یا با فریاد حمایت خود به تشویق نساجی پرداختند. بدون توهین به رقیب و واکنش به کری‌های همیشگی تماشاگران روبرو. پایانبخش حرکت آنها نیز امضای شایستگی ستایش آنها بود؛ جایی که همگی با تشویق‌های غرور برانگیز و یکصدای خود بازیکنان را بابت عملکرد 90 دقیقه‌ای مورد حمایت قرار دادند و بدون ایجاد تنش و اقدامات امنیتی مرسوم همپا با طرفداران پرسپولیسی از استادیوم خارج شدند.

کاش همیشگی بمانند و زیبایی فوتبال را با حرارت خود روی سکوها گره بزنند و چه خوب که زشتی‌های چند هفته اخیر را شستند.