تکرار معکوس تاریخ؛ پرسپولیس مراقب باشد

پرسپولیس به لطف نتیجه نگرفتن رقبا، در این هفته‌ها به دفعات فرصت داشت عنوان قهرمانی را به‌خودش اختصاص بدهد، اما آنها مدام تعلل کردند تا کار به هفته آخر بکشد. ایستگاه پایانی اما دیگر محل تعارف نیست. پرسپولیس یا حداقل یک مساوی از پارس‌جنوبی جم می‌گیرد و قهرمان می‌شود، یا می‌بازد و با پیروزی محتمل سپاهان بر استقلال خوزستان، جام را به حریف اصفهانی می‌سپارد. موضوع از این 2 حالت خارج نیست و دیگر نمی‌شود داستان را بیشتر از این کش داد. در عین حال سر‌وشکل معادلات قهرمانی که در هفته پایانی مسابقات امسال رقم خورده، به‌شدت شبیه معادلات قهرمانی در نخستین دوره مسابقات لیگ برتر است؛ رقابت‌های فصل 81-80 که با قهرمانی پرسپولیس به پایان رسید و قرمزها به شکلی ناباورانه جام را از رقیب سنتی قاپیدند. حالا پرسپولیس «عمیقا» باید نگران تکرار معکوس تاریخ باشد.
  پارس جم «بابک پورغلامی» دارد؟
روز هفتم خرداد 81 استقلال برای فتح عنوان قهرمانی نخستین دوره از مسابقات لیگ برتر باشگاه‌های کشور تنها به کسب یک نتیجه مساوی برابر ملوان نیاز داشت. در این صورت آنها فارغ از هر نتیجه‌ای که در بازی همزمان بین پرسپولیس و فجر سپاسی به‌دست می‌آمد، می‌توانستند جام را بالای سر ببرند. این شرایط کسب عنوان قهرمانی را برای قرمزها آنقدر دور از ذهن کرده بود که روز بازی با فجر فقط حدود 40هزار تماشاچی به استادیوم آمد؛ 40هزار خوش‌شانسی که شاهدان کم‌شمار نخستین جشن قهرمانی تاریخ لیگ برتر شدند. استقلال در انزلی ناباورانه با تک‌گل بابک پورغلامی به ملوان باخت و پرسپولیس در تهران با تک‌گل ابراهیم اسدی به پیروزی رسید. اسدی تعویض شد، به زمین آمد و بلافاصله کرنر ارسالی حامد کاویانپور را به گل تبدیل کرد. کسی رقم خوردن این نتایج را باور نداشت. هواداران پرسپولیس حتی تا ثانیه آخر، یعنی زمانی که علی موسوی در انزلی دروازه خالی را بیرون زد هم فکر می‌کردند استقلال حداقل یک مساوی را می‌گیرد، اما نگرفت. این می‌تواند درسی برای پرسپولیسی‌ها باشد که گمان نکنند حتما یک امتیاز را از بوشهر به تهران می‌آورند. به هر حال پارس جم هم مثل ملوان آن سال دغدغه خاصی ندارد و راحت فوتبالش را بازی می‌کند. وقتی بعد از حدود 6200روز هنوز اسم گلزن تاریخ‌ساز ملوان در رسانه‌ها زنده است، لابد در جم هم کسانی هستند که دلشان بخواهد پورغلامی پارس باشند. از سوی دیگر زمین جم هم مثل زمین آن زمان انزلی خراب است و رطوبت هوا هم بالاست. تیم رقیب یعنی سپاهان هم مثل پرسپولیس آن سال در ورزشگاه خانگی بازی می‌کند و رقیبش حداقل روی کاغذ لقمه گلوگیری نیست؛ مخصوصا که سقوط استقلال خوزستان قبلا قطعی شده و شاید اگر دست خودشان بود اصلا دوست نداشتند این همه هزینه کنند و به اصفهان بروند. این همه شباهت، قاعدتا ترسناک است و ما اگر جای پرسپولیسی‌ها بودیم، بدجوری حواس‌مان را جمع می‌کردیم. تاریخ یک پدیده بی‌رحم تکرارشونده است.