چهار فینال، چهار شکست! بدشانسی یا...؟
از چهار فینالی که تیم های ایرانی به آسیای شرقی ها باخته اند، سه بارش را با تیم های نیرومندتر از خود روبرو بوده اند و اگر می بردند کاری کرده بودند کارستان.
اما تیم پرسپولیس در فینال چهارم:
گرچه نیم ساعت نخست کم فروغ‌تر از حریف بود، کم کم دریافت که کیفیت فوتبال اولسان هیوندای هم سنگ خودروهایش نیست!
ورق بازی برگشت، پرسپولیس به گل هم رسید ولی باز هم سرانجام آنچه برجای ماند حسرت بود و افسوس!
حسرت جام باشگاه های آسیا هم دارد همانند حسرت المپیک و جام ملت های آسیا، چند ده ساله می شود!
پرسپولیس به ذهنش باخت!
پرسپولیس امروز ذهن یک تیم برنده را نداشت. مربی اش هم با آن چهره ی پر استرس ذهن یک مربی برنده را نداشت!
دو پنالتی که پرسپولیسی ها دادند درست از همین رو بود.
اختلال در عملکرد مغز و ناهماهنگی عصب و عضله و دشوارشدن یکی از مهم ترین فاکتورهای لازم برای کارکرد بهینه ی بازیکن یعنی تمرکز
بزرگ ترین و گاهی تنها کاری که بازیکنان ما برای رهایی از تنش و رسیدن به آرامش پیش از مسابقه انجام میدهند، گوش دادن به آهنگ با هندزفری هایشان ست!
آیا ما تیپ های شخصیتی بازیکنان مان را می شناسیم؟'
در میان اخبار
برای آمادگی روانی یک بازیکن با تیپ شخصیتی ویژه خودش برنامه های علمی را می دانیم؟
آیا حتی تکنیک های ساده ریلکسیشن تنفسی یا عضلانی در باشگاه ها و نزد بازیکنان ما شناخته شده و عملیاتی شده ست؟
ما هنوز دنباله رو فرهنگ ایشالله و ماشالله هستیم!
ما در نرم افزارها شکست می خوریم!
پتانسیل تیم پرسپولیس با همه کاستی ها بیشتر از تیم معمولی کره ای بود اما باز هم باختیم
چون راه بردن را نمی دانیم!
یک مسابقه فوتبال تنها در زمین نیست، بخش مهمی از آن، بیرون از زمین است!
ما بازنده همیشگی بخش بیرونی هستیم!
