چرا منصوریان پس از تجربه موفق استفاده از جوانان، به سمت باتجربه‌ها چرخید؟

احیای استقلال در نیم‌فصل دوم را به تزریق جسارت و جوانی به این تیم از سوی منصوریان ربط داده‌اند. پس از اینکه خریدهای ابتدای فصل پیش چندان به کار منصوریان نیامدند او نگاهش را به جوانانی دوخت که کمتر به آنها فرصت بازی داده بود و همین جوانان تیم او را متحول کردند که اوج آن گذشتن از سد السد قطر و پرسپولیس در کمتر از یک هفته بود.

با این حال و پس از شروع طوفانی استقلال در ابتدای نیم فصل دوم، کم‌کم از طراوت بازی این تیم کاسته شد و اگر تزلزل تراکتورسازی در نتیجه‌گیری نبود، استقلال به مقام سوم رضایت می‌داد. منصوریان دلیل افت آخر فصل تیمش را نسبت به ابتدای نیم‌فصل دوم، احتمالا به نبود تجربه کافی در بین بازیکنان تیمش و همچنین روند سینوسی آمادگی آنها ارتباط می‌دهد.

به جز رحمتی، ابراهیمی، رضایی و تا حدودی نورافکن که تقریبا در تمام طول فصل گذشته روند و سطح ثابتی از آمادگی را در ترکیب استقلال نشان دادند، سایر بازیکنان این تیم دائم با فراز و نشیب در عملکرد فنی خود مواجه بودند. به عبارتی بازیکنانی مثل زکی‌پور، اسماعیلی، قربانی، برزای، یعقوب و محسن کریمی و ... هر کدام تنها در چند بازی در حد ستاره ظاهر شدند و در سایر بازی‌ها عملکردی متوسط داشتند. این موضوع به منصوریان نشان داد که برای کسب قهرمانی باید تیمش یازده ستاره داشته باشد نه سه-چهار ستاره. برای همین او دلش به عملکرد فصل پیش برخی بازیکنان تیمش قرص نشد و همین موضوع او را مجاب کرد تا از ستاره‌های باتجربه تری که قادرند در دقایق کوتاه روند بازی تیم را دگرگون کنند استفاده کند. جباری و جپاروف نمونه‌ای از این بازیکنان هستند. ضمن اینکه شجاعیان و بیت‌سعید نیز که ستاره فصل پیش تیم‌های خود بودند جذب شدند تا بازیکنانی که نقش‌های کلیدی در تیم خود داشته‌اند بتوانند این نقش را در استقلال نیز بر عهده بگیرند.