قابلیتی که اگر ادامه داشته و رو به رشد باشد نشان میدهد به زودی شاید دوباره شاهد رقابت استقلال و پرسپولیس در صدر جدول باشیم. اگر منصوریان بتواند چالش خط هجومی تیماش را حل کند. البته پرسپولیس برانکو چند گام بلند از استقلال پیش است و هارمونی لازم را در نقاط مختلف زمین به دست آورده؛ در حالی که استقلال منصوریان به جز خط دفاع، در نقاط هافبک و حمله ضعفهای مشهودی دارند که باعث شده سردرگمی در خطوط تهاجمی این تیم به وضوح دیده شود.
اما نکته مهم درباره این دو تیم، سرمربیانی هستند که برای این ساختارشکنی در فوتبال ایران و ساختارسازی پایهای، وقت و انرژی فوقالعاده؛ و توجهای ویژه گذاشتهاند و بعد از تلاش چند ساله، ثمره آنچه کاشته بودند را درو میکنند. طبیعتا انتظار میرفت با موفقیتهای برانکو و کیروش، مربیان جوان داخلی نسبت به الگوبرداری از آنها و روشهایشان ترغیب شوند. طبیعی هم بوده که در لیگ جدید حداقل گامهایی رو به جلو برداشته شود. به خصوص درباره نقش انسجام دفاعی در موفقیتهای نهایی پایان رقابتها.
حالا در پایان هفته چهارم لیگ برتر نمیتوان قضاوت قاطعی درباره عملکرد تیمها و مربیانشان داشت؛ اما تعداد گلهای خورده تیمها و پیگیری مسیر توپهایی که وارد دروازهشان شده میتواند کمک کننده درباره آیندهشان هم باشد. استقلال فقط دو بار دروازهاش باز شده و آن هم هر دو از روی نقطه پنالتی. پرسپولیس هم مسیر فصل گذشته را ادامه میدهد و سختتر از سخت به حریفاناش موقعیت میدهد و گلمیخورد.
اما یک تفاوت عمده در بین این 2 تیم وجود دارد و آنهم این است که پرسپولیس در خط حمله بسیار خطرناک ظاهر می شود و علی رغم از دست دادن موقعیت های فراوان ولی باز هم گل خوب می زند و از چهار بازی گذشته 8 گل به ثمر رسانده است یعنی میانگین 2 گل زده در هر بازی که می تواند یک آمار قابل توجه باشد.
اما در تیم استقلال علی رغم آمار خوب خط دفاعی، در خط حمله بسیار ضعیف عمل کرده و از چهار بازی گذشته تنها یک گل زده است، یعنی در هر بازی آمار فاجعه بار میانگین 25/. گل و اینجاست که تفاوت استقلال و پرسپولیس در جدول خودش را نشان می دهد و ادامه این روند برای استقلال یعنی این که وضعیتی اسفبار در جدول رده بندی که منصوریان باید در صورت ابقاء و ادامه راه، برای رفع آن چاره ای بیندیشد.