در حقیقت پرسپولیسیها گمان میکنند برانکو میتواند مثل «نخ تسبیح» برای آنها عمل کند و اگر ماندگاری این مربی در جمع سرخپوشان قطعی شود، بقیه بازیکنان هم راحتتر پای میز مینشینند. البته که این حساب و کتابها درست است اما این وسط یک مشکل کوچک وجود دارد؛ اینکه بعید به نظر میرسد هنوز وسوسه حضور روی نیمکت تیم ملی دست از سر برانکو برداشته باشد!
واقعیت آن است که مربی کروات در حدود سهسالی که از بازگشتش به فوتبال ایران میگذرد، بیمیل نبوده روی نیمکت تیم ملی بنشیند. او گاهی هم علامتهایی از این عطش و اشتیاق را بروز داده؛ از جمله زمانی که راجعبه دوران موفقیتآمیز حضورش در تیم ملی و رساندن ایران به رنکینگ15 فیفا سخن میگوید و چشمانش برق میزند. او حتی چندماه پیش در مصاحبه با یکی از روزنامههای کشورش گفته بود: «مردم ایران دوست دارند من سرمربی تیم ملی شوم»؛ اظهارنظری که ترجمه آن در ایران جنجال بسیار زیادی راه انداخت. به هر حال طبیعی است که هر مربی به فکر ارتقای موقعیت شغلیاش باشد و برای برانکو هم رسیدن به تیم ملی از پرسپولیس میتواند حکم همین ارتقا را داشته باشد.
در حال حاضر نکتهای که روند مذاکرات با برانکو و تمدید قرارداد با این مربی را پیچیده میکند، آن است که قرارداد کارلوس کیروش با فدراسیون فوتبال ایران هم درست همزمان با پایان قرارداد ایوانکوویچ با پرسپولیس به اتمام میرسد. اگر کیروش نخواهد بعد از جامجهانی در ایران باقی بماند، فدراسیون فوتبال ناچار خواهد شد به استخدام یک مربی دیگر فکر کند و در این صورت طبیعتا برانکو به عنوان یکی از گزینههای جدی روی میز مطرح خواهد بود. به این ترتیب ایوانکوویچ احتمالا ریسک نمیکند و با تمدید قراردادش با پرسپولیس دستوپای خودش را نمیبندد. احتمالا مربی کروات منتظر پایان جامجهانی و اعلام موضع کیروش باقی میماند. اگر کارلوس در روسیه نتایج خوبی بگیرد و مثلا متقاعد شود که تا زمستان سال بعد و جام ملتهای 2019روسیه در ایران بماند، در آن صورت برانکو هم یک فصل دیگر قراردادش را با پرسپولیس تمدید میکند اما امروز احتمال وقوع چنین اتفاقی اندک است. البته این وسط یک راه میانبر وجود دارد و آن هم این است که برانکو با سرخپوشان قرارداد مشروط ببندد؛ با قید این شرط که در صورت رسیدن پیشنهاد تیم ملی بتواند بهراحتی شغلش را ترک کند؛ اما آیا باشگاه پرسپولیس زیر بار عقد چنین قراردادی میرود؟