اختصاصی/ یکی افشاریان و کمیته انضباطی را از خواب بیدار کند!/ همه شکست‌ ها به گردن داوران

فوتبال ایران سالهاست، آنقدر آشفته شده که هیچ مربی شکست را قبول نمی کند و همه اشتباهات خودش به گردن داوران می اندازد. این روزها ضعف فنی اکثر مربیان زیر دیوار کوتاه داوران پنهان  شده و لیگ هم با بی کیفیتی کامل پیش می رود.

تنها ترین و آسان ترین راه فرار از شکست یا تساوی در فوتبال ایران، انتقاد از داوری و به گردن او انداختن است. کافیست در طول ۹۰ دقیقه، داور مسابقه تنها یک اشتباه کند و خوراک دست کادرفنی و بازیکنان بیفتد تا پس از سوت پایان بازی دنبال میکروفون بگردند و همه چیز را به گردن او بیندازند. در فوتبال ایران به ندرت پیش می آید، مربی بعد بازی بیاید و مصاحبه کند و شکست‌ را به گردن بگیرد.

 از اشتباهات خودش بگوید و به سمت داور نرود. البته گاهی وقت ها، زمین های بی کیفیت نیز به داد مربیان می رسند و شکست را به گردن چمن استادیوم نیز می اندازند! خلاصه فوتبال ایران بطور کلی به داوری ها ربط پیدا می کند و جالب اینجاست هر تیمی نیز برنده زمین شود، کار فنی خودش را به رخ دیگران می کشد! 

البته بحث دیگری نیز در این رابطه‌ وجود دارد که آن هم سکوت عجیب رئیس کمیته داوران در قبال هجمه های صورت گرفته علیه داوران است! به جز رئیس کمیته داوران ( خداداد افشاریان) از کمیته انضباطی نیز هیچ خبری نیست و هر مربی که هر کاری دوست داشته‌ باشد انجام می دهد و نه محرومیتی در کار است و نه بازخواستی! همین الان بیش از سه هفته از دربی پایتخت گذشته و یحیی گل‌    محمدی هر کاری که توانسته در زمین انجام داده و بدترین مصاحبه را نیز علیه جامعه‌ داوری انجام داده اما دریغ از کوچکتری تذکر و بازخواستی از سوی کمیته انضباطی صورت گرفته باشد! جالب تر اینجاست؛ کمیته داوران نیز در خواب خرگوشی به سر می برد و حتی یک بار نیز از داور دربی ( سید مهدی سید علی ) حمایت نکرده که به گواه کارشناسان یکی از کم اشتباه ترین داوری های دربی را در سال‌های اخیر انجام داده است.

 همین عدم حمایت از کمیته انضباطی و کمیته داوران از جامعه داوری باعث شده هنوز هم عده‌ای علیه داوری صحبت کنند و رسانه های نزدیک به باشگاه ها نیز دست از سر آنها بر ندارند. به جز سکوت معنی دار کمیته ها، خبری از VAR هم نیست تا حداقل این تکنولوژی وارد فوتبال ایران شود و خیلی از مشکلات را کمتر کند. تکنولوژی که به فقیر ترین کشورهای دنیا رسیده  ولی ما در حسرت رسیدنش هستیم! 

به قلم علی مسعودی