همینطور تند و تند پستهای عصبانی آپلود میشد تا مرهمی باشد بر دل هواداران زخمخورده استقلال. از همه عجیبتر اما منطق برخی از این پستها بود که از دستهای پشتپرده سخن به میان میآوردند و وزیر و دولت را مقصر اصلی ناکامی استقلال میدانستند.
آخر دولت و وزیر چه ربطی به ناکامی استقلال دارند؟ مگر غیر از این است که علیرضا منصوریان پیش از رسیدن به نیمکت استقلال بهنوعی آرزوی هواداران این تیم بود؟ مگر همین مربی نوار ناکامی 5ساله این تیم در شهرآوردها را پاره نکرد و هواداران برایش کف نزدند؟ آن موقع هم وزیر و معاون رئیسجمهوری پرسپولیسی بودند؟ موقع عصبانیت البته آدم به هر چیز و هر کسی میتواند بتازد. اما دستکم استقلالیها نباید از اوضاع مدیریتی باشگاه شاکی باشند. استقلال برای اولین بار در تاریخ موفق شد فصل قبل تمام و کمال پول بازیکنانش را پرداخت کند. همین مدیریت ضعیف که این نوشته قصد دفاع از آن را ندارد، موفق شد جلوی بیشتر شکایتهای باقیمانده ناشی از بدهیهای مدیریتهای قبلی را پرداخت کند. همین مدیریت بهعلاوه مدیریت قبلی یعنی افشارزاده که بهخاطر ولخرجیهایش در فصل نقلوانتقالات توسط وزیر قبلی برکنار شد موفق شدند گرانترین بازیکنان نقلوانتقالات را برای استقلال بخرند. قراردادهای چند میلیاردی بازیکنان استقلال در این دو فصل صدای ستارههای پرسپولیس را هم در آورده و آنها را شاکی کرده که چرا بازیکن استقلال باید بالای 2میلیارد قرارداد ببندد ولی طارمی 950میلیون بهعلاوه یکسری آپشن! چیزی که مشخص است این است که استقلالیها باید تقصیر را در جاهای درست جستوجو کنند. این طرز منطق مثل این میماند که فوتبال ما بعد از هر ناکامی مسئولیت را میاندازد گردن سختافزار و نرمافزار و اینکه ما کار پایهای نکردهایم و کرهایها و ژاپنیها کار پایهای میکنند و عربها خرج میکنند. حالا که ما در تمام ردههای پایه و بزرگسال و فوتسال و فوتبال ساحلی اول آسیا هستیم، کرهایها هم میآیند نسخه بپیچند که «ما مثل ایرانیها کار پایهای نکردهایم و سختافزار مناسب نداریم»؟ کمی واقعبینتر باشیم؛ پرسپولیس هم قبلا با چنین مشکلاتی دستوپنجه نرم کرد ودر همان سالها استقلال موفق شد بیشترین قهرمانیهایش را بهدست بیاورد.