در این که اعضای هیات مدیره سعی دارند دلسوزانه رفتار نمایند و به دنبال ایجاد موفقیت در باشگاه های مورد نظر خود هستند، شکی وجود ندارد، ولی آیا مصاحبه های زیاد آن هم در شرایط خاص و خصوصا در تیم های سرخابی، می تواند دردی را دوا نماید؟
حسن زمانی یکی از چهره های خبرساز باشگاه استقلال است که به اندازه تمامی اعضای هیئت مدیره گفت و گو می کند و بعد از هر بازی دوست دارد با رسانه ها در خصوص آخرین وضعیت استقلال سخن بگوید.
این که یک مدیر تا این حد در دسترس رسانه ها و پاسخ گو باشد قابل احترام است و از این لحاظ باید از ایشان تشکر نمود ولی بد نیست آقای زمانی بداند که ورزش به ویژه باشگاه های استقلال و پرسپولیس بسیار متفاوت تر از دیگر تیم ها و از آن مهم تر عرصه سیاست است.
وقتی تیمی مثل استقلال در یک بازی مهم نتیجه نمی گیرد و تیم در آستانه بحران قرار دارد، منطق حکم می کند که اعضای هیئت مدیره سکوت کرده و در یک جو آرام به عملکرد فنی بپردازند و اگر می گوییم که سخن نگویند به منزله این نیست که نباید پیگیر باشند و یا منصوریان را عاری از خطا بدانیم، بلکه می گوییم که بهتر است در یک فضای آرام و بدون تنش عملکرد فنی مورد بررسی قرار بگیرد .
منصوریان و استقلال در حال حاضر در اوج استرس و فشار روحی و روانی هستند و هواداران هم به شدت نگران و ناراحت از نتایج به دست آمده، ولی آیا در چنین شرایطی که ممکن است هر واکنشی از سوی طرفین مشاهده شود، درست است که خط و نشان بکشیم؟
به هر حال علی رغم حق قانونی که برای آقای زمانی و دیگر اعضای هیئت مدیره قائل هستیم، این انتقاد را داریم که در شرایط خاص بهتر است سکوت اختیار کند تا این که بخواهند تنش را در تیم بیشتر نمایند.