به یاد مرحوم منصور خان پورحیدری؛ میراث همه خوبهایی که رفته اند/ ادب و احترام به رقیب

حسام نیک پی/ صبح جمعه نحس 14 ابان به تلخی و غربت غروبهای دلگیر و غم آلود عصر جمعه کام عاشقان فوتبال را تلخ کرد و منصور پورحیدری را برد تا بهشت.

برای عشق فوتبالی های دهه 50 و 60 دیدن پرکشیدن یکایک بزرگان فوتبال کمی تکراری شده است و درست بعد از رفتن  تاج دروازه بانی اسیا و آقای گل دربی و سرطلایی بی بدیل قرمزها و بهترین سرزن آبی ها قرعه شوم مرگ پدر استقلال را هم برد تا بهشت.

از دست دادن بزرگان تاریخ فوتبال این مملکت فارغ از مباحث افتخار و کارنامه پربار و درخشان تک تکشان بیشتر از جنبه های رفتار و منش و ادب به فوتبال لجام گسیخته ایران تلنگر می زند.

در بین خاطرات فوتبالی همه این بزرگان نتایج خوب و بد فراورانی یافت می شود اما هرگز و هرگز و هرگز هیچ کدام گرفتار کری خوانی های چیپ و سطحی و اخیرا مبتذل مثلا هوادار سرخابی نشدند و نه تنها از شکست رقیب سواستفاده نکردند که همواره با افتخار از رقیب بزرگ خود یاد کردند احترام رقیب نشسته بر زمین را نگه داشتند و آنجایی که لازم بود دست کمک به رقیب دادند.

پدر استقلال -پدر پرسپولیس به خوبی به نسل بحران زده هواداران سرخابی این نکته را تذکر دادند که بدون هم بودن یعنی هیچ.

میراث جاویدان بزرگمردان تاریخ فوتبال ایران فقط جامهای قهرمانی و عناوین دهان پرکنشان نبود بلکه احترامبود  و احترام بود و احترام.

تذکر این نکته چندان هم بد نیست که با همه باسوادی و بی سوادی هایمان فراموش نکنیم که: 

تن پرسپولیس و استقلال همیشه باد!