منع باشگاه‌های بدهکار از جذب بازیکن خارجی؛ یک قانون تبعیض‌آمیز
در این بین باشگاه پرسپولیس مثل فصل گذشته خیلی سریع استارت زد و شجاع خلیل‌زاده و گادوین منشا را جذب کرد. آنها در آستانه استخدام ایگور پراهیچ، بازیکن کروات نفت تهران هم قرار دارند و این در حالی است که فدراسیون فوتبال به تازگی عقد قرارداد باشگاه‌های بدهکار در فیفا با بازیکنان خارجی را ممنوع اعلام کرده است. بعد از اتفاقاتی که زمستان گذشته برای استقلال و تراکتورسازی رخ داد و این دو باشگاه از حضور در پنجره نقل‌وانتقالاتی محروم شدند، فدراسیون کمیته‌ای را تحت‌عنوان «کمیته تعیین وضعیت بازیکنان» راه‌اندازی کرد که یکی از اولین خروجی‌های آن، منع جذب بازیکن خارجی از سوی باشگاه‌های ایرانی بود که در فیفا پرونده دارند.
طبق آماری که چندی پیش اعلام شد، پرسپولیس بیشتر از هر باشگاه ایرانی دیگری به بازیکنان و مربیان خارجی بدهی دارد و بنابراین قادر به جذب بازیکن جدید نیست، اما درست همین باشگاه به‌عنوان اولین تیم کمر به جذب دو بازیکن غیرایرانی بسته تا حالا یک ابهام بزرگ در فضای فوتبال کشور پدید بیاید. طی سه روز گذشته خیلی‌ها از خودشان می‌پرسند این قانون چقدر وجاهت و ضمانت اجرا دارد و آیا می‌تواند مانع از انباشت بیشتر بدهی‌های خارجی شود یا نه؟ پرسپولیسی‌ها البته سعی کرده‌اند با ترفندهایی فعلا از زیر اجرای این قانون شانه خالی کنند. به‌عنوان مثال دیروز مدیر روابط‌عمومی این باشگاه در مصاحبه‌ای گفته بود قرارداد داخلی سرخ‌ها با منشا قبل از اعلام قانون جدید توسط فدراسیون فوتبال منعقد شده؛ یک ادعای عجیب که بعید است از سوی مدیران فوتبال کشور پذیرفته شود. به هر حال باید تا باز شدن رسمی پنجره تابستانی در میانه‌های خرداد صبر کرد و دید آیا خارجی‌ها می‌توانند قراردادشان را با پرسپولیس ثبت کنند یا نه.
پس حق داخلی‌ها چه می‌شود؟
در میان اخبار
مهم‌ترین نکته‌ای که در حاشیه تصویب و اجرای این قانون به ذهن متبادر می‌شود این است که پس چه کسی باید از حق و حقوق بازیکنان ایرانی طلبکار از باشگاه‌ها صیانت کند؟ در حال‌حاضر انبوهی از بازیکنان ریز و درشت داخلی با وجود اینکه سال‌ها از پایان همکاری‌شان با باشگاه‌های مختلف می‌گذرد، از آنها طلبکارند و دست‌شان هم به جایی بند نیست. فدراسیون فوتبال امروز جذب بازیکن خارجی برای هر تیمی را منوط به تعیین تکلیف قطعی و تسویه‌حساب کامل (نقد یا قسطی) با بازیکنان و مربیان خارجی کرده، اما در مورد داخلی‌ها مطلقا چنین قانونی وجود ندارد. سوال این است که آیا اجرای چنین مقرراتی، اعمال تبعیض بین بازیکن داخلی و خارجی نیست؟ البته در طول سال‌های گذشته بارها قوانینی تصویب شد که بر اساس آن به باشگاه‌های بدهکار اجازه حضور در بازار نقل‌وانتقالات داده نمی‌شد، اما مطابق انتظار این قوانین به سرعت نقض شد و همه تیم‌ها یار جدید گرفتند! بنابراین پرسش مهم‌تر این است که آیا مقررات فعلی در مورد منع جذب بازیکن خارجی هم به همان راحتی با چند تماس تلفنی، وساطت بزرگ‌ترها و یا در نظر گرفتن محبوبیت تیم‌ها قابل نقض است یا این‌بار فدراسیون قصد دارد تا آخر راه را برود؟
قابل‌توجه بازیکنان خارجی
در این میان اما نکته مهم دیگری هم هست. همیشه به ماجرای همکاری نافرجام بازیکنان خارجی با باشگاه‌های ایرانی از سمت داخل نگاه شده، اما آیا زمان آن نیست که بازیکنان خارجی و به‌خصوص مدیر برنامه‌های آنان هم کمی در این زمینه وسواس به خرج بدهند؟ به‌نظر می‌رسد گاهی انتفاع مالی از رهگذر انتقال یک بازیکن خارجی چنان مدیربرنامه‌های وی را وسوسه می‌کند که او قید احتیاط و حرفه‌ای‌گری را می‌زند و فقط به پورسانت بازیکنش فکر می‌کند. در این شرایط قراردادی بین بازیکن خارجی و باشگاه ایرانی بسته می‌شود که واقعا معلوم نیست تا انتها به همه مفادش عمل خواهد شد یا نه. بنابراین بازیکن بعد از پایان کارش تا سال‌ها باید درگیر وصول مطالباتش باشد و زجر بکشد. آیا این خدمت مناسبی است که یک مدیربرنامه حرفه‌ای می‌تواند به بازیکنش ارائه بدهد؟ آیا بهتر نیست بازیکنان خارجی هم در این زمینه کمی محتاط‌تر باشند و تن به امضای قرارداد با هر تیمی ندهند؟
