تنبیه انضباطی به کدامین گناه؟جوانان استقلال؛ از اینجا رانده از آنجا مانده!

خاطرات فوتبالی را مرور می کنیم، از سال ۱۹۷۴ که بلیط های ما مهر باطل خورد و ناکام از رفتن به جام جهانی تا چهار سال بعد زمانی که عروسی به کوچه های ایران رسید و رنگ جام جهانی را دیدیم، اما تا بیست سال بعد صبوری کشیدیم تا توانستیم به فرانسه برویم، یعنی دومین جام جهانی که موفق به حضور در آن شده بودیم، نبرد با شیطان را پیروز شدیم...

نسل به نسل ، دهه به دهه، روزها در کنار روزهای دیگر سپری شد و جوانانی که پیشکسوت شدند و کودکانی که پا بر جای جوانان می گذاشتند، در دنیای فوتبال این عرصه چرخش ادامه دار خواهد بود، اما در ایران همه چی بر مسیر خلاف آب در جریان است.

آب یعنی روشنایی اما تصمیم برای جوانان بی گناه یعنی تاریکی مطلق و تاسف آور...

جوانانی که در آرزوی های خود روز ها را شب می کنند و تلاش و همت خود را دو چندان می کنند که شاید به درجه بزرگی برسند، محبوب باشند، بازی کنند و در دنیای خودشان لذت ببرند و سختی های خود را جبران کنند.

نورافکن _ قائدی _ حسینی آینده های فوتبال ایران می باشند، با هزاران سختی به این مرحله از موفقیت رسیده اند اما گناه آن ها چیست، که باید محرومیت را به جان بخرند.

جوانان دیگر بهار عمر نیستند، بلکه بدشانسی و بی پولی ها را به جان خریدند، باید خرج کنند تا به درجه بالایی برسند.

اگر بروند در نزد تماشاگران و تیم جایی ندارند؛ اما اگر بمانند باید محروم باشند، خب کسی نگفته بود جوانان در ایران می سوزند.

از مجاهد خذیراوی که باید گوش او را می بریدند تا درس و عبرت باشد برای دیگران، ستاره ای جوان که از بارسلونا پیشنهاد داشت اما کاری با او کردند تا نابود شود، همان دست های پشت پرده که چشم درخشش او را نداشتند، زیرا او دوست داشت خودش باشد..

حال ستارگانی که آینده فوتبال ایران به همان ها تعلق دارد، در مسیر خلاف آب قرار گرفته، آیا باد آن ها را به کدام سو خواهد برد،؟ این داستان فقط برای این سه نفر نیست! بلکه برای جوانان دیگر که نمی دانند به کدام ساز این فوتبال رقص کنند..

نویسنده ؛ ابوالفضل کریم آبادی( صدر )