پرسپولیس، تیمی ساخته شده از ستاره ها با معماری برانکو

خوشبختی برای پرسپولیس در یک بازی زمانی است که بتواند در همان ده دقیقه اول دروازه حریف را باز کند و یا به طور کلی‌، موفق شود گل اول بازی را به ثمر برساند. در آن صورت تجربه بازی‌های این فصل پرسپولیس می‌گوید که روز بدی در انتظار حریف است، چرا که باز شدن حریف در زمین و مجبور شدن آنها به جبران گل خورده، این فرصت را به بازیکنان پرسپولیس می‌دهد تا با حرکات ترکیبی و پاس‌کاری‌های سرعتی حریف را زیر آماج حملات خود بگیرند. پرسپولیس هرگاه گل اول بازی را به ثمر رسانده، برنده از بازی خارج شده است. این موضوعی است که رقبای پرسپولیس مدنظر قرار می‌دهند و برای همین با تعداد نفرات زیاد در منطقه یک سوم دفاعی خود، سعی در بسته نگه داشتن دروازه‌شان و گلزنی روی ضدحملات را دارند. اما گلزنی به پرسپولیس هم بدین راحتی نیست. تیمی که در هفده بازی پنج گل خورده و تازه سه گل از پنج گل روی شوت‌های پشت محوطه جریمه بوده، نشان داده که روی ضدحملات هم غافلگیر نمی‌شود‌. در چنین شرایطی باید مثل ذوب‌آهن خوش‌شانس بود که با یک شوت از راه دور بتوانی به پرسپولیس گل بزنی و برعکس توپ‌های حریف وارد دروازه‌ات نشود. به همین دلیل باخت پرسپولیس به ندرت رخ می‌دهد. بردن پرسپولیس کار بسیار سختی شده است. باید منتظر حضور این تیم در آسیا بود تا شاید طلسم قهرمان نشدن در آسیا برای باشگاه‌های ایرانی شکسته شود.

معمار این پرسپولیس برانکویی است که با صبر و حوصله، تیمش را ساخته است. مربیگری در لیگ آن هم در تیمی مثل پرسپولیس کار راحتی نیست، اما برانکو از آن تیمی که در ابتدای فصل گذشته کسی آن را جدی نمی‌گرفت، تیمی با هشت ملی پوش ساخته است. چه بسا اگر کیروش مسلمان را هم که به حق شایسته دعوت شدن است، به تیم ملی فرا می‌خواند، تعداد ملی‌پوشان پرسپولیس به ده نفر نیز می‌رسید. فرق برانکو با مربیان قهرمان شده در لیگ برتر اینست که برانکو خودش با دست خودش تیمش را ساخته و ستاره تولید کرده است. انصاری، کامیابی‌نیا، مسلمان، احمدزاده، علیپور و به تازگی صادق محرمی بازیکنانی هستند که زیر نظر برانکو به این سطح از پیشرفت رسیده‌اند.