سیستم چرخشی به نفع استقلال شده است؟

علیرضا منصوریان در هفته‌های ابتدایی با حربه تغییرات پی در پی در ترکیب تیمش هیچ‌گاه به توفیق خاصی نرسید و حتی تصمیم‌های او با انتقادهای بسیاری هم مواجه بود و از او در این باره سوال‌های بسیار می‌شد. 

سرمربی استقلال در مقطعی کوشید با ایجاد ثبات در ترکیب استقلال خود را از این نقد‌ها مصون نگه دارد اما تیمش همچنان روی نوار ناکامی گام برمی‌داشت و به توفیقی نمی‌رسید.

در دو ماه گذشته اما تمام تصمیم‌های او منتج به نتیجه شد و روزهایی بود که استقلال ناگهان چهار، پنج تغییر اجباری و فنی در ترکیب داشت اما باز هم با کامیابی میدان مسابقه را ترک می‌کرد.

 اینکه چرا استقلال هفته‌های آغازین با همین تغییرات به نتیجه نمی‌رسید اما استقلال هفته‌های پایانی سال توانست نتایج مطلوبی را رقم بزند معمایی است که شاید پاسخش از همان نقطه تزریق جوان‌ها به ترکیب اصلی بیرون بیاید. احتمالا چون این جوان‌ها تهدیدی شدند برای بازیکنان با تجربه‌تر و منصوریان هم دیگر ناز کسی را نخرید و به نوعی مردانی را به ترکیب اصلی‌اش راه داد که در بالاترین سطح آمادگی باشند یا به اهدافش در بازی‌های خاص بخورند، با تجربه‌ترها نیز قدری به خود آمده‌اند تا استقلال بدل به تیمی شود که با هر سیستم و هر ترکیبی برنده میدان بازی را ترک کند. این یک ویژگی بزرگ برای تیمی است که می‌خواهد در فصول آینده در جاده قهرمانی قدم بردارد و اگر منصوریان بتواند تیمش را در همین حال و هوای انگیزشی حفظ کند، در هیچ یک از بازی‌های پیش‌رو خطر آسیب و عدم نتیجه‌گیری تهدیدش نمی‌کند.

 البته به شرط آنکه نیمکت‌نشین‌ها نیز همکاری کافی را داشته باشند و منصوریان طوری فاصله خود را با آنها حفظ کند که قدرت اعتراض نداشته باشند و تنها برای منافع تیم کار کنند. برای استقلال مهم‌ترین اصل نتیجه‌گیری است که در دو ماه اخیر حاصل آمده، حال این نتیجه‌گیری می‌خواهد با سیدمهدی رحمتی باشد یا سید حسین حسینی.