دهها دلیل برای اینکه با کی روش به جام جهانی نمی رسیم

به گزارش فرتاک ورزشی، پرسش ساده ایست و جواب ساده ای هم داردو آن اینست: کی روش که سهل است، پدر جد بزرگوار کارلوس خان هم نمی تواند ما را به تنها یی به جام جهانی ببرد. این اصالتا یک جور زیاده خواهی است که حتما بخواهیم به جام جهانی برویم آن هم با استخدام تنها یک مربی.

استخدام مربی مثل استخدام یک راننده است، راننده ای که البته اگر کی روش باشد کارنامه قابل قبولی دارد و می توان به آن اتکا کرد اما آیا استخدام یک راننده  برای رفتن به یک مقصد کافی است؟ یا این راننده اتوبوس و مسافر و نظم و بنزین و روغن و آرامش هم لازم دارد؟

اتوبوسی کهنه و زهوار دررفته را در نظر بیاورید که کی روش پشت آن نشسته است. تصور کنید این اتوبوس خراب همان چمن های خراب لیگ است. تصور کنید اتوبوس بنزین ندارد، نداشتن بنزین را هم می توان به مربی درجه یک با کارنامه بین المللی کم در لیگ برتر دانشت که در آن تنها یک برانکو است که کارنامه ای بین المللی دارد و به جام جهانی رفته و در کرواسی و چین و ... جام آورده است.

کمبود بنزین بیداد می کند البته ادعا ها در اوج اندازه ممکن است. مسافرها هم که اصلا اتحادی در داشتن آرامش ندارند و اصالتا نمی دانند برای آنکه راننده رانندگی کند باید آرام بود و کشتی باچوخه وسط اتوبوس نگرفت. برخی مسافران اما با بلندگوهای دستی در گوش کی روش نعره می زنند و برخی به او سیخونک می زنند و یک سری هم مدام می گویند اگر ما پشت آن فرمان بودیم تا حالا به مقصد رسیده بودیم و تکرار و تکرار و تکرار...

رئیسی که کی روش را استخدام کرده هم انگار با هر دست انداز خوشحال می شود چرا که هر چه سریعتر کی روش را کنار بگذارد و یکی را از صندلی عقب پشت رل بنشاند هزینه اش کمتر می شود و پول کمتری می دهد.

این قصه کی روش است و میلیونها از ما که به جای واحد شدن و مشت شدن در حال غرولند کردن هستیم و میخ زیر لاستیک های اتوبوس انداختن.

کی روش رانندگی می کند اما هر لحظه ممکن است به ته دره برویم چرا که یکی از راننده ها مدام فریاد می زند برانکو را به جای کی روش راننده کنید، یکی دیگر می گوید امیر قلعه نوعی و اگر باور می کنید باید تاکید کنیم که برخ حتی محمد مایلی کهن را هم صدا می زنند.

در آنسو باور کنید یا نه فرقی ندارد پیروزی فوتسال ایران بر برزیل موجب شده  که در آن بالا ها زمزمه استفاده از مربی داخلی به خاطر ناظم الشریعه هم به گوش می رسد. اینکه در فوتسال ما قدرتمند و کارنامه دار هستیم اما در فوتبال مربیان داخلی ما با وجود رقابت های هر سال حتی نمی توانند یک بار قهرمان آسیا شوند هم برای آنها که به جای کارنامه ها  خودشان و دیدگاه های خود را متر می کنند هم فرقی ندارد.

پاسخ به آن پرسش حالا معلوم است: ما با این راننده به مقصد نمی رسیم اما نه به خاطر خود را ننده بلکه به خاطر اتوبوس خراب، بنزین کم، مسافران شلوغ و رئیس ترمینال که به خاطر دستمزد دعا می کند راننده چپ کند و برود دنبال کارش!

نویسنده: "محمد سررشته داری"