برانکو کمی دور اندیش باشد

حیرت‌انگیز  که استایل مربی گری برانکو ایوانکوویچ در گذر زمان تغییر چندانی نکرده. یک دهه بعد از هدایت تیم‌ملی، او در پرسپولیس نیز به همان سبک‌‌وسیاق همیشگی هیچ اعتقادی به استفاده از مهره‌های نیمکت‌نشین ندارد و تنها در شرایطی از آن‌ها بهره می‌برد که هیچ چاره دیگری پیش روی خود احساس نکند.

 ایوانکوویچ در تیم ملی حتی در ساده‌ترین و تشریفاتی‌ترین دیدارهای ممکن از ابراهیم میرزاپور و علی دایی استفاده می‌کرد و هیچ شانسی به مهره‌های جانشین این دو نفر نمی‌داد. نتیجه این روند، خلا در درون دروازه و خط حمله تیم ملی در سال‌های بعد از برانکو بود.

مرد کروات نیمکت قرمزهای تهران، در بازی تشریفاتی روز گذشته با ذوب‌آهن، تقریبا به هیچکدام از مهره‌های ذخیره تیمش اعتماد نکرد. شاید بازی دادن به طارمی با توجه به نبرد او بر سر آقای‌گلی، منطقی به نظر می‌رسید اما باورنکردنی بود که رادوشوویچ در این مسابقه نیز باید روی نیمکت می‌نشست و از بیرون به تماشای اشتباهات مهره کم‌انگیزه‌ای مثل بیرانوند مشغول می‌شد.

حامد آقایی، حمیدرضا طاهرخانی، شهاب کرمی و رضا کرملاچعب، بازیکنان دیگری بودند که برای حداقل یک حضور ثابت در پرسپولیس شایسته به نظر می‌رسیدند اما آقای سرمربی، این شانس را از آن‌ها دریغ کرد. طبیعتا در روزهای اعتصاب تیم، بازیکنانی که در طول فصل کمتر به میدان رفته‌اند و انگیزه بیشتری برای اثبات خودشان دارند، گزینه‌های مفیدتری برای برانکو بودند اما او همچنان روی همان سیاست‌های گذشته‌اش پافشاری می‌کند و بازیکنان نیمکت‌نشین در نگاه این سرمربی، نقشی فراتر از کشک ندارند. نتایج سرخپوشان با برانکو استثنایی بوده و همه چیز در این باشگاه ایده‌ال به نظر می‌رسد اما آیا هوادارها حق ندارند به خاطر تصمیم‌های بدون انعطاف سرمربی، نگران آینده باشگاه باشند؟‌