در ابتدای لیگ شانزدهم، منصوریان با حضور بر روی نیمکت استقلال، نمی دانست حضور بر روی این نیمکت تا چه اندازه پر حاشیه خواهد بود و از همان ابتدای لیگ قافیه را به حریف قدر خود باخت و خیلی خوش شانس بود که در طی مدتی با نتایج بدی روبرو بود، حمایت هواداران و مدیرعامل را هم چنان داشت تا در نهایت و رفته رفته شرایط را بهتر و بهتر نماید.
سرمربی استقلال اگر چه در آخر فصل نایب قهرمانی را از آن آبی پوشان نمود و اگر بازی ها چند هفته دیگر ادامه داشت، چه بسی نتیجه ای بهتر هم می توانست بگیرد، اما پایان لیگ اگر برای او خوش یمن بود اما در نهایت پشت سر رقیب قرار داشت و این از نظر هواداران نمی توانست پیروزی محسوب شود.
اما لیگ قهرمانان دقیقا در روزهای به اوج خود رسید که شاگردان منصوریان در اوج بوده و بر عکس سرخپوشان در شرایط ایده آلی قرار ندارند و این بهترین فرصت برای آنها است که تا قبل از آغاز لیگ هفدهم، از حریف خود پیشی گرفته و فراتر از آنها در این رقابت ها پیش بروند.
ازسویی دیگر که برانکو در لیگ شانزدهم به آن چه که می خواست رسیده است، دوست نداذد در لیگ قهرمانان پشت سر رقیب دیرینه قرار بگیرد برای همین بازی برگشت با لخویا برای آنها حکم مرگ و زندگی بوده و دنبال یک صعود شیرین است تا هم چنان از رقیب جلوتر باشد و در فضایی بهتر پای در رقابت های لیگ هفدهم بگذارد.