پایان دوران باشکوه فوتسال ما و آغاز عصر یخبندان در فوتسال ما!

به گزارش فرتاک ورزشی، چیزی که دیگر تقریبا به آن عادت کرده ایم. اتفاقی که آغاز حضور ما در آن با کسب مقام چهارمی همراه بود. فوتسال ما سالهاست که در آسیا آقایی میکند. اما این راهمه می دانند که این سالها مربوط به دورانی می شود که سایر تیم ها برنامه خاصی برای فوتسالشان نداشتند.

با بالارفتن تب فوتسال، کشورها خیلی جدی تر شده اند و پیشرفت آنها همزمان شده با درجا زدن ما و حتی برگشت به عقبمان! ما که تیم ملی مان را سالها در آسیا فقط آن بالا دیده ایم، نمیتوانیم انکار کنیم امروز از ژاپن وحشت داریم، از تایلند میترسیم و در مقابل ازبکستان هم خیلی راحت نیستیم! این از آسیا؛ در تقابل تیمهای مطرح جهانی که بماند.

امروز تنها دلخوشی ما تنها خلاقیت بازیکنانمان است، دریغ از ذره ای برنامه فنی. هنوز مربیان تیم ملی مثل مربیان دهه 60 و قبل از آن بجای صحبتهای فنی ، صرفا به مسائل روانی توجه دارند. شاید تبلور مشهود این نکته دربازی چندروز گذشته با اسپانیا بود. ایران زمان حسین شمس را اگر با سبک خاص دفاعی اش بیاد بیاوریم، سالها بعد با رهبری خسوس کاندلاس اسپانیایی کم کم داشت مسیر تاکتیکی شدن و حرفه ای ترشدن را میپیمود (بعد از بحران دوران حضور صانعی که در آن شاهد فاجعه های تاکتیکی متعددی در تیم بودیم) که به ناگاه پیرمرد اسپانیایی غزل خداحافظی را سرود و کار به دست سید محمد ناظم الشریعه سپرده شد.

ازهمان روزهای نخست حضور ایشان، هرج و مرج و عدم اطمینان روی نیمکت تیم ملی موج میزد. تیم به جام ملتها اعزام شد و اتفاقا قهرمان هم شد! در جامی که نه با ژاپن بازی کردیم و نه با تایلند تا عیار ما سنجیده شود. تنها در فینال و آن هم به زور و با ارایه بازی تدافعی ازبکها را 2.1 شکست دادیم و خیلی چیزها پشت ان جام پوشانده ماند. با آغاز جام جهانی اما شاهد خیلی چیزها بودیم (بدون در نظر گرفتن بازی های تدارکاتی و اتفاقات آن) که برجسته ترین نکات و قابل تامل ترین آنها از این قبیل است:

1. عدم داشتن برنامه تاکتیکی و فنی خاص از جانب کادر فنی و تنها دلخوش بودن به خلاقیت فردی بازیکنانمان که با افت نسبی سطح بازیکنان عملا در خیلی جاها به مشکل خورده ایم. این بی برنامگی حتی در ضربات آزاد هم مشهود است و در خوشبینانه ترین حالت، تک برنامه و بدون پلن های مختلفیم. 

2. عدم داشتن تفکر دفاعی مناسب و ارتکاب اشتباهات مبتدیانه که نشان از عدم توجیه بازیکنان دارد. 

3. عدم پذیرش کادر فنی از سوی بازیکنان ؛ مشخص است که بازیکنان در صحنه هایی با عدم باور قلبی به فرامین مربیان، اقدام به انجام انچه خود درست میپندارند میکنند که ارائه تصمیمات احساسی بعضا ناشی از ان است. در دیگرصحنه هایی اتخاذ تاکتیک از جانب بازیکنان را بطور علنی و درحضور مربیان شاهد بوده ایم. 

4. عدم وجود خرد جمعی برروی نیمکت. شاید این نشان از تشریفاتی بودن کادر فنی تحت نظارت اقای ناظم الشریعه باشد و عملا دیده نشده مشورت خاصی به ایشان بدهند. 

5. عدم ارائه رفتار حرفه ای و مدیریتی از جانب کادر فنی که ناشی از عدم تجربه مناسب در اینگونه مسابقات می باشد.  بهتر بود حداقل شخص باتجربه ای درکنار اقای ناظم الشریعه می بود. 

درنهایت آنچه پس از پایان بازی دوم تیم ملی و برد شکننده مقابل تیم مغرب شاهد بودیم، عملا بارقه های امید را ازبین برده و بدترآنکه مارا به آینده فوتسالمان نگران کرده است.  فوتسالی که لیگ آن عملا خروجی فنی خاصی ندارد و تیم ملیمان هم عملا دارد جام رمضانی بازی میکند! ارائه بازی های یلخی بدون داشتن کوچکترین نشانی از پلن های تاکتیکی ! شاید اگر امروز بازیکنان تیم مغرب قدری باتکنیک تر و خلاق تر بودند، باید چمدانهایمان را جمع میکردیم و عزم وطن مینمودیم. اما هرچه هست الان وقت حمایت است. به امید معجزه در ادامه راه... .

نویسنده: "سید مجید چشمی"