تغییرات علیرضا منصوریان در طول زمان؛ از خواستار برخورد چکشی تا فرستادن لعنت!

علیرضا منصوریان بعد از پایان فوتبالش و خداحافظی با پیراهن استقلال، خیلی زود پله های ترقی مربیگری را طی کرد. کارش را از مدیریت آکادمی باشگاه استقلال شروع کرد. خیلی زود به سمت سرمربیگری باشگاه پاس همدان منصوب شد. نتایج نه چندان خوب پاس با منصوریان، انتقاد هایی را از او به همراه داشت. خیلی ها از زود بودن مربیگری برای علیمنصور صحبت می کردند. با مربیگری افشین قطبی در تیم ملی، منصوریان یکی از دستیاران او شد. با جدایی قطبی از تیم ملی، در یک بازی به عنوان سرمربی، ملی پوشان را مقابل روسیه در دیداری دوستانه هدایت کرد. دیداری که با یک بازی قابل قبول و پیروزی یک بر صفر تیم ملی ایران همراه شد. او قبل از حضور در نفت تهران، مربیگری در تیم ملی امید و دستیاری کارلوس کی روش در تیم بزرگسالان را نیز تجربه کرد.

در زمان تیم ملی امید، مانند امروز و مانند همیشه، بحث همراهی نکردن بازیکنان باشگاهی با تیم ملی و عدم همکاری مربیان لیگ برتری مطرح بود. او در مصاحبه ای با ایسنا در آن زمان، خواستار برخورد چکشی با باشگاه هایی بود که به تیم ملی امید بازیکن نمی دهند:

گفتم اگر باشگاه بازیکن ندهد من نمی‌توانم بازیکن خودم را محروم کنم چون دست خودم خالی می‌شود. پیشنهاد دادم به جای محرومیت بازیکن که همیشه می‌ماند وسط با باشگاه برخورد شود. بازیکن از یک طرف زیر فشار قرارداد باشگاه است و اینجا هم زیر قرارداد پرچم، پس حق انتخاب ندارد. اگر تیمی بازیکن نمی‌دهد اول مدیر باشگاه و بعد سرمربی آن تیم باید بیاید کمیته انضباطی. من از فدراسیون خواهش کردم چکشی برخورد کند. من این شانس و فرصت را ندارم که باشگاه بازیکن نداد تازه برویم کمیته انضباطی و شورای استیناف. می‌دانم این تصمیم سخت‌ است چون شاید رودروی بعضی همکارانم قرار بگیرم.

دست روزگار او را سرمربی استقلال کرد. حالا در سال دوم، هواداران این تیم محبوب پایتخت، از علیمنصور محبوبشان نتایج درخشان می خواهند. در اولین بازی و در هفته اول لیگ، مغلوب صنعت نفت آبادان شد. منصوریان از محرومیت بازیکنان تیم استقلال به دلیل عدم همراهی تیم ملی امید گلایه داشت. در کنفرانس مطبوعاتی به بی سوادی در فوتبال لعنت فرستاد  و کمیته اخلاق را به واکنش وا داشت. 

جدای از درست بودن یا نبودن محرومیت بازیکنان استقلال از همراهی این تیم و جدای از پذیرفتن این نکته که احتمالا راهی جز صلح و سازش و همکاری متقابل تیم های ملی و باشگاه ها وجود نخواهد داشت، نکته ای که به چشم می آید تغییر منصوریان از زمان سرمربیگری تیم امید تا رسیدن به نیمکت آبی ها است. شماره ده سال های نه چندان دور آبی ها، یک روز خواستار برخورد چکشی با باشگاه های متخلف در این زمینه بود و حالا از فدراسیون و کمیته انضباطی برای محرومیت مجید حسینی، امید نورافکن و مهدی قائدی گله مند است.

به نظر شما حق با کیست؟ اگر جای منصوریان بودید، خواستار برخورد چکشی با باشگاه های متخلف می شدید و یا لعن و نفرین ها را بر بی سوادی در فوتبال به جا می دانستید؟