اینتر بیش از آنکه کیفیت داشته باشد، کمیت دارد و با توجه به 220 میلیون یورویی که در یک سال اخیر باشگاه خرج کرده این نکتهای نگران کننده است. اینکه آندرهآ رانوکیا و یوتو ناگاتومو، بازیکنانی محبوب و دوست داشتنی در رختکن، این همه سال در اینتر دوام آوردهاند خودش نکتهای جالب است. بگذارید اصلا سراغ بازیکنان زحمتکش و با قصد خوبی مثل دانیلو دامبروزیو و فلیپه ملو نرویم.
در مجموع بازی پنجشنبه شب دید درستی در مقایسهیِ اینتر و یوونتوس ساخت. اگر یووه کلا با تیم دومش هم در سری آ حاضر شود انتظار کسب سهمیهیِ چمپیونز لیگ ازش میرود. اما تیم دوم اینتر حتی قادر نیست بر شوا را ببرد
اینتر به سوالات زیادی باید پاسخ بدهد و این دقیقا نقطهیِ تضادش با یوونتوس است. واکنش به شکست اینتر و تساوی یووه با سویا در جی استادیوم حاکی از این موضوع بود. برای هواداران بیانکونری این تساوی کمی از شکست مقابل بر شوا نداشت. از همان ابتدای بازی آلگری برای بازی ندادن به میرالم پیانیچ مورد انقاد قرار گرفت و به اعتراف لئوناردو بونوچی هواداران بعد از 20 دقیقه شروع به غر زدن کردند.
این سطح انتظارات تیفوسیهاست و وظیفهیِ اصلی مکس آلگری برآورده کردن و کنترل آن است. با اینکه او مدام اصرار دارد هدف اصلی یووه بدل شدن به اولین تیمی در تاریخ سری آ است که شش سال پیاپی اسکودتو را فتح میکند، اما برای این کار لازم نبود 90 میلیون یورو پول یک مهاجم بدهند. البته مشکلات آلگری در مقایسه با دی بوئر اصلا به چشم نمیآمد.
شاید تنها نکتهیِ مثبت برای اینتر بعد از شکست پنجشنبه شب این بود که دیگر بیشتر از این ممکن نیست سقوط کنند. اما با توجه به اینکه حریف یووه است، خیلی هم رویش نباید حساب کنیم.