آیینه عبرت سروش رفیعی/ نکن پسر!

این روزها شایعات زیادی در مورد پیوستن سروش رفیعی به لیگ قطر بر سر زبان‌ها افتاده است. هافبک میانی پرسپولیس پس از پایان بازی این تیم با لخویا به تهران برنگشت تا احتمالا در قطر با مشتری‌هایش مذاکره کند. ابتدا گفته شد او به السد خواهد پیوست، اما پس از آن از الخور به عنوان مقصد نهایی سروش نام برده شد. البته رفیعی فعلا هر خبری را در مورد انتقالش تکذیب می‌کند، اما شاید همین حالا که شما این مطلب را می‌خوانید تیم بعدی این بازیکن مشخص شده باشد.

در یکی، دو سال گذشته که اسم سروش خیلی بیشتر در فوتبال ایران مطرح شد، همه فکر می‌کردند او سر از یک باشگاه اروپایی در بیاورد، اما حالا کار به جایی رسیده که رفیعی در قطر برای خودش دنبال مشتری می‌گردد. شاید اگر قراردادهای فوتبال ایران «میلیاردی» نشده بود، می‌شد به سروش حق داد که دنبال پول شیوخ برود، اما حالا که در باشگاهی مثل پرسپولیس هم –حتی بدون در نظر گرفتن پاداش و زیر میزی‌های احتمالی- سالی حداقل یک میلیارد تومان را به ستاره‌هایی مثل او می‌دهند، تلاش برای پیوستن به لیگ مرده قطر قابل توجیه نیست؛ لیگی که قهرمانش حتی در استادیوم بدون تماشاگر آزادی هم حریف پرسپولیس نمی‌شود و بعد از کلی لابی و هزینه کردن به دور بعد نمی‌رسد.

این روزها که رفیعی در تلاش است خودش را به لیگ قطر برساند، یکی از بهترین هافبک‌های تاریخ معاصر فوتبال ایران در این کشور به پایان خط رسیده. داریم از مجتبی جباری حرف می‌زنیم؛ زیدان آسیا که این چهار سال آخر خودش را وقف قطری‌ها کرد، اما حالا باشگاه الاهلی این کشور او را در فهرست مازاد قرار داده و آینده فوتبالش به طور کامل روی هواست. جباری البته بدش نمی‌آید به استقلال برگردد، اما او در 34سالگی دیگر بازیکنی نیست که مشتری‌ها برایش صف بکشند. می‌گویند منصوریان تمایلی به جذب جباری ندارد و ترجیح می‌دهد با جوان‌ترها کار کند. جباری در این سال‌ها حضور در تیم ملی را هم به طور کامل از دست داد تا هرگز توانایی‌های فوق‌العاده‌اش به کار تیم اول مملکت نیاید. حالا حق انتخاب با سروش است؛ اینکه دوست دارد چهار سال دیگر جای امروز جباری باشد یا نه؟ فقط کاش او یادش بماند فوتبال خیلی بی‌رحم‌تر از این حرفهاست و ستاره‌ها همیشه با صفی از مشتری‌های سمج مواجه نیستند.