علی برآمده از همین فوتبال مازندران گل اول و روحیه بخش پرسپولیس را زد که اگر قبل از اخراج کامیابی نیا نبود، الان سرخ ها و ما خسته و ناراحت روز را شروع می کردیم.
علی نه فقط به خاطر گل زیبایش و آزار مداوم مدافعان الاهلی و دریبل های تماشایی و تاثیرگذاری مشهودش باید مورد تقدیر قرار بگیرد بلکه فدا شدن او در سه فصل گذشته برای مهدی طارمی هم موضوعی است که دیگر پنهان نیست. طارمی مهاجمی استثنایی است اما علی پور ما هم چنین خواهد بود وقتی که اجازه یابد نزدیک تر به دروازه حریف باشد.
علی در بازی دشوار مقابل الاهلی با وجود همه تلخی هایی که به او و بواسطه نادیده گرفتن ارزش ها و تلاش هایش می شود، باز هم بهترین بود و بخصوص در یک سوم اول بازی همه آنچه پرسپولیس باید می داشت تا الاهلی اجازه تهاجم صرف نداشته باشد.
علی بدون آنکه ادعایی کند و اضافه ای بگوید خالصانه برای پرسپولیس می درخشد. نه فرصت های گل از دست می دهد و نه پنالتی ها را می سوزاند. بد لباس نمی پوشد. مرد خانواده است و ذره ای حاشیه ندارد. تازه گل هم می زند و تیمش را از بحران می رهاند. نمی دانیم تا کی اما وقتش هست که پرسپولیسی ها و باشگاهش هم متوجه باشند که علی پور نباشد، آن جلو کسی نیست فدا شود و خود را غرق کند تا دیگران هر روز عکس و اسم شان تیتر شود.