برانکو سعی کرد تا جایی که امکان دارد به صورت منطقی و بدون ردیف کردن بهانههای رنگارنگ، باخت تیمش را تحلیل کند. او از بازی ضعیف تیمش و بازی خوب الهلال گفت و از اینکه در زمان ده نفره شدن حریف تیمش رو به بازی احساسی آورده است. هر چند او به عنوان یک مربی معذوریتهایی در مورد نام بردن از بازیکنان ضعیف تیمش دارد اما به طور غیرمستقیم از نداشتن تجربه بینالمللی تیمش گفت.
نکته جالب در مورد صحبتهای برانکو این است که او پیش از آنکه بخواهد به مدافعان تیمش در ارائه بازی ضعیف خرده بگیرد، بازیکنانی را که در ابتدای بازی به راحتی دو موقعیت را از دست دادند سرزنش کرد. برانکو خوب میداند که در بازی در این سطح استفاده حداکثری از فرصتهای گل چه اهمیتی دارد. تیم او به خاطر ضعف در استفاده از این موقعیتها به سختی از مرحله گروهی بالا آمد. اگر دو موقعیت ابتدای بازی که توسط امیری و احمدزاده هدر رفت تبدیل به گل شده بود چه بسا بازی سرنوشت متفاوتی پیدا میکرد.
برانکو از شرایط بد روحی تیمش گفت و از اینکه بازیکنانش تمرکز لازم را برای این بازی نداشتند. او بلاخره به نوعی تسلیم انتقاداتی که از ربیعخواه صورت میگیرد شد اما گفت که بازیکن دیگری برای استفاده در پست هافبک دفاعی نداشته است.
پرسپولیس برای رسیدن به نیمهنهایی تنها دو بازی در مقابل دیدگان تماشاچیان خود برگزار کرد و سفرهای متوالی به عمان و امارات میتواند عاملی برای تحلیل رفتن توان بازیکنان این تیم باشد. ضمن اینکه غیبت چهار بازیکن پرسپولیس نیز از جمله دلایلی بود که برانکو برای نتیجه ضعیف تیمش آورد. اما به طور کلی این مربی ضعیف بودن بازی تیمش را پذیرفت اما همچنان با امیدواری از بازی برگشت یاد کرد.
چه پرسپولیس بتواند به فینال برسد و چه نتواند، تجربه این دوره بازیها میتواند به کمک مربیان و بازیکنان این تیم برای دوره بعد لیگ قهرمانان آید. صعود به نیمهنهایی لیگ قهرمانان نتیجه خوبی برای پرسپولیس و برانکو محسوب میشود و چه بهتر که این تیم با ارائه یک بازی خوب حداقل خداحافظی مقتدرانهای با لیگ قهرمانان داشته باشد.