هواداران در انتظار تماشای پلن B تیم ملی در جام جهانی

چندروز پیش حتی از حرف‌های کی‌روش این برداشت ایجاد شد که چه بسا از فهرست 4 نفره انتظار یک نفر به فهرست نهایی برسد، یعنی یکی بین جلال حسینی، وریا غفوری، کاوه رضایی و حسین حسینی. این اما فقط یک برداشت از آخرین حرف‌های کی‌روش بود و هیچ رسمیتی در خود نداشت. مهم‌تر اما بحث دیگری است، مهم‌تر از انتخاب نفرات و مهم‌تر از تمام جدل‌هایی که بعد از انتخاب فهرست تیم ملی درگرفت.

به جام جهانی پیشین برگردیم، به برزیل، به سال 2014. مهم‌ترین بحثی که از آن جام برای ایران بجا ماند این بود که تیم ملی پلن‌ B ‌نداشت. بسیاری از منتقدان فوتبال در ایران به کی‌روش خرده گرفتند که چرا در برزیل فقط با یک رویکرد تاکتیکی بازی کردیم و چرا تیم ملی نتوانست از یک نقش تیمی به نقش دیگری تغییر کند. انتقادات اما پاسخ‌هایی هم داشت. همین که ایران می‌توانست یک پلن را با کیفیتی که مثلا مقابل آرژانتین دیدیم اجرا کند، یعنی اثرگذاری مربی را در تیم دیده‌ایم.

این بار بعد از 4 سال دوباره همان بحث‌ها می‌تواند شروع شود. تیم ملی در گروهی سخت شاید نتواند به جز پلن دفاع سرسختانه رویکرد دیگری داشته باشد اما مقابل مراکش توقعات بیشتر است و کی‌روش برای آن بازی شاید نقشه دیگری طراحی کند. تجربه بازی با بوسنی در برزیل 2014 همراه اوست، تجربه‌ای که در ذهن هیچ‌کس خوب ننشست.

تیم ملی در بازی‌های تدارکاتی کم شمارش باید همین مسائل را در خود حل کند. اینکه کی‌روش بازی‌های تدارکاتی بیشتری را می‌خواست، برای همین تجربه‌ها بود اما به هر روی از یک سرمربی که سال‌های طولانی تیم ملی را هدایت کرده، حتما این توقع می‌رود که در جام جهانی فقط یک پلن برای اجرا نداشته باشد. 4 سال از جام جهانی برزیل گذشته و در این 4 سال با کی‌روش باید به همان دستاوردهایی رسیده باشیم که در جام جهانی 2014 خبری از آنها نبود.

با کی‌روش و تیمش همراهیم و چه جذاب است که می‌خواهیم تماشاگر محصول یک کار بلند مدت از کارلوس کی‌روش در روسیه باشیم.