مبعلی؛ مهندسی که پیر نمی‌شود

نتیجه‌گیری درباره نحوه بازی و بیلان کار ایمان مبعلی در لیگ شانزدهم آسان و در عین حال سخت است. حتی علی دایی هم معترف است که شاگرد پرتجربه‌اش ارزش فنی فراوانی برای نفتی‌ها دارد و هر جا که بازی آنها گره بخورد، می‌توان روی توپ‌سازی‌های ایمان حساب کرد و ضربات آزاد او برای رقبا گاهی واقعا ویران‌کننده است زیرا توپ با شلیک او به قدری چرخ می‌خورد که مسیر حرکت و نقطه فرودش به درستی مشخص نیست و حریف سراسیمه و در برآورد خود دچار اشتباه می‌شود و در شلوغی حاصله چه بسا ضربه یک بازیکن خودی نیز اسباب ناکامی رقبا شود یا با ضربه تمام‌کننده یک نفتی توپ بر تور دروازه رقبا بنشیند. درست است که نفت اواخر هفته پیش در بازی با فولاد در اهواز کم آورد و 4 بر 2 باخت اما هنوز در رده سوم جدول قرار دارد و گلزنی‌های مکرر و هفت‌گانه محمد قاضی و ثبت 11 گل دیگر به نام سایر مردان نفت کمی تا قسمتی محصول میدان‌گیری‌ها و پاس‌ها و هوش و حرکات توأم با راهگشایی مبعلی بوده است.
 

او به سبب جثه ریز و پیکر نه چندان مستحکمش و البته آثار منفی بالا رفتن سن همچنان با مشکل آسیب‌دیدگی‌های مزمن و غیبت‌های طولانی مرتبط با آن مواجه است اما وقتی هست هم تیم خودی و هم رقبا آثار وجودی وی را کاملا حس می‌کنند. این نکته که بهترین «پلی‌میکر»های فعلی فوتبال ایران مربوط به نسل‌های قبلی می‌شوند و نفراتی مسن مانند مبعلی از نفت و قاسم حدادی‌فر را از ذوب‌آهن و مجتبی جباری دور از وطن را در برمی‌گیرد، محصول کم توجهی‌های اخیر باشگاه‌ها به چنین پستی و تاکید کمتر آنها بر نقش و سهم هافبک وسط‌های محوری است و کارلوس کی‌روش هم در تیم ملی از زمان دور شدن جباری از صحنه‌های ملی در صدد جور کردن فرد دیگری برای این پست نبوده است.
 

اینکه باشگاه‌ها در این زمینه کم کاری کرده‌اند و عزت‌اللهی، کامیابی‌نیا و تیموریان هم در پست هافبک وسط در تیم ملی بیشتر مخربند تا سازنده، تا حدی به خودشان و تیم‌های آنان مربوط می‌شود و ضررهای احتمالی آن را نیز خودشان باید بپردازند اما شکی نیست که واپسین نشانه‌های زیبایی در خطوط میانی برخی تیم‌های حاضر در لیگ ما از سوی مسن‌ها و میانسالان شکل می‌گیرد. از سوی مردانی ماندگار مثل مبعلی که مثل یک قالی کهنه در مسیر گذشت زمان نه تنها جلای خود را از دست نداده، مرغوب‌تر و خوش‌نقش و نگارتر هم شده است.