از نایب قهرمانی پرسپولیس در آسیا تا بیم و امید ورود بانوان به ورزشگاه ها

وحید رحیمی از کارشناسان فرتاک ورزشی به شکافتن فاکتور های موثر نایب قهرمانی پرسپولیس در آسیا و زوایای قبل،حین و بعد دیدار فینال پرداخت:

عملکرد پرسپولیس برانکو

اگر پرسپولیس را امروز در فینال دیدیم مهمترین عامل آن ثبات و برنامه ریزی در راس مدیریت فنی این تیم بوده است؛ زمانی که اصول پیشرفت را بفهمیم، صبور باشیم و متخصصین متعهد را به کار بگیریم، به همه ما ثابت میشود که آیا این فینال های هر ده سال یکبار شانسی هستند یا نه! اینکه برانکو دستش بسته بود یا باز؛ دردی را دوا نمیکرد، اصلی ترین تفاوت ما به عنوان نایب قهرمانی خسته، تکیده، بی جان و آنها به عنوان قهرمانی برازنده؛ فرهنگ بازی، نیمرخ روانی، شخصیت و نگرش، فلسفه اصیل و البته مهارت مدیریت هیجانات بود. این موارد را حداقل باید در حدود بیست سال پیش کار میکردیم که جز حیف و میل وقت، دانش و انرژی هنری نداشته ایم.

 دیدار رفت

معمولا تیم ها علاقه مندند که بازی رفت در خانه حریف باشد تا با یک بازی بسته، شیطنت آمیز و هوشمندانه بتوانند در بازی برگشت تیر خلاص را بزنند. اما کاشیما از نوع و روش بازی پرسپولیس سورپرایز شد، در واقع انتظار این را داشتند که پرسپولیس در عمق تمرکز دفاعی خواهد داشت و پرسینگ میانه زمین را اتخاذ نموده تا اجازه بازیسازی به انها را ندهند. برای همین در نیمه اول دیدار رفت بیشتر طراحی حملات کاشیما از کناره ها بود به ویژه از سمت چپ خط دفاعی پرسپولیس. در نیمه دوم کاشیما به درستی فهمید که پرسپولیس تیمی است مستعد گل خوردن و به بازی همیشگی خود یعنی انجام حملات منطقه ای پرداختند. پرسپولیس بیشتر تمرکز خود را روی شوت های بی مورد و ارسال های بلند از مناطق مختلف زمین به روی دروازه کاشیما گذاشته بود، در حالیکه انجام یک بازی تاخیری میتوانست برنامه های تیم کاشیما را تحت الشعاع قرار دهد.

دیدار برگشت

چیزی که از پرسپولیس در بازی برگشت مشاهده شد بیانگر یک بازی سراسیمه، با کمترین آگاهی از برنامه های تاکتیکی بود؛ در واقع پرسپولیس باید به بازی مالکانه روی می آورد و سعی میکرد با انجام بازی ترکیبی از کنارین با راسال های زودهنگام و استفاده از آوراژ قدی بلند تر دروازه کاشیما را مورد هدف قرار دهد اما آنچه اتفاق افتاد انجام بازی مستقیم بود که در بسیاری از دقایق بازی نیاز نبود و صرف ارسال های بلند برای گادوین منشا که یک مهاجم قدرتی است و مجبور بود پشت به دروازه حریف توپ را تصاحب کند و توسط مدافعین سرعتی کاشیما مورد پرس قرار می گرفت؛ این حربه خنثی میشد. حداقل کاری که پرسپولیس میتوانست در این دیدار داشته باشد استفاده از تاکتیک دفاعی پرسینگ از میانه زمین بود تا با بازپس گیری سریع توپ از حریف با انجام حملات سریع موقعیت سازی کنند. نکته مهم دیگر انجایی بود که پرسپولس نتوانست تراکم بازیکنان میانی جلوی خط دفاعی کاشیما را بشکند، در واقع برای اینکار نیاز داشتند که از فضای پشت مدافعان کناری با ارسال های بلند قطری و اضافه شدن مدافعان در حملات بهره بگیرند اما مشاهده می شد که بیشتر منشایی را صاحب توپ می کردند که اکثرا مورد حمایت نزدیک از سوی هافبک های خودی قرار نمی گرفت.

مدیریت

 ما سالها زمان نیاز داریم تا بتوانیم این را به جامعه تزریق کنیم که انتظارات بی جا موجب ایجاد تنش های احساسی و افزایش فشار روانی در بازیکنان می‌شود؛ از آنجاییکه نتیجه محوری در جوامعی مثل ایران اصولا برای حاکمیت مشروعیت می‌خرد، خود دلیل دیگری بر افت عملکرد در میادین بزرگ است.

فرمول موفقیت از اینجا می‌گذرد:

√ نگرش

√ نظم

√ شخصیت

√ پیروزی

√ شادی

تا به حال اندیشیده ایم کدامش را داریم؟ نگرش که خالی است؛ نظم را به اجبار AFC #تف_مالی کردیم؛ شخصیت را هم همیشه باخته ایم با شعارهای افتخارآمیز؛ در نتیجه لیاقت شادی را هم نداشته ایم!

فقط یک تشبیه لازم است که بدانیم در آستانه فینال چه کردیم؛ مسئولان و وزرایی که به اردوی پرسپولیس سر زدند با چه نگرشی این تصمیم را گرفتند، کادر فنی و مدیریتی پرسپولیس با چه معیاری این اجازه را دادند؛ بازیکنان پرسپولیس نه تنها از این موضوع روحیه نگرفتند بلکه بیشتر دچار فرسودگی روانی و خستگی ذهنی ناشی از نتیجه فینال شدند.

بازدید مسئولین بیشتر شبیه عیادت از یک بیمار بود تا الهام بخشی برای کسب موفقیت!

هواداران

معتقدم اگرچه ورود بانوان به ورزشگاه یک حرکت گزینشی و تزئینی بود اما نیت مسئولین در رزوهای اینده مشخص تر می شود وقتی ببینیم آیا تلاشی اساسی برای رسیدن بانوان به حقوق مدنی خود می کنند یا فقط به دنبال شو در مقابل فیفا هستند. اصولا فضای هواداری در ایران بسیار مسموم است نه لزوما توسط خود هواداران، بلکه باید بگوییم به انها چه داده ایم؟ و چه می‌خواهیم؟ از عدم تجهیز زیرساخت های ورزشگاهها گرفته تا خوراک فرهنگی تزریق شده به بدنه هواداری، کار مسموم کرده ایم!

کیروش و دستیارش

کیروش نیامد و این قابل پیش بینی بود، او رفتار حرفه ای در این زمینه نداشت اما دلایلی که برای ان تراشید می توانست حرفه ای بودن را به جامعه فوتبال القا کند. کیروش را از هر ایرانی، ایرانی تر کرده ایم، او محصول بت سازی های خودمان و کم لیاقتی مدیران ماست! معتقدم اینکه امروز کارلوس کیروش ژاندارم فوتبال ایران شده و نه تنها پاسخگو نیست که در بسیاری موارد لج درآر هم هست، تنها یک دلیل اصلی دارد: "او فراتر از فدراسیون و وزارت حمایت می شود"

اما دستیارش در ورزشگاه بود و نمیدانم چقدر صحت دارد اخبار مربوط به خوشحالی وی وقتی که در خانه خودمان از باختن خودمان خوشحال می شود؛ اما حتی اگر یک درصد هم اینگونه باشد باید با کمال دلشکستگی بگویم: "گویی ما مستعمره کیروش و نوچه هایش شده ایم"

آینده پرسپولیس

این پرسپولیس هنوز هم شانس اول قهرمانی در لیگ برتر است؛ انها به رهبری برانکو به شخصیت بین المللی خوبی رسیده اند؛ اگر مدیریت پرسپولیس و کادر فنی همچنان ثبات داشته و بتوانند در نیم فصل با تمام شدن محرومیت انتقال بازیکن؛ تیم را تقویت نمایند، باز هم این پرسپولیس شانس قهرمانی را دارد.

کلام آخر

این فینال را فقط پرسپولیس نباخت؛ بلکه بازنده اصلی فوتبال ایران و بی فلسفگی آن است. فلسفه فوتبال شرق آسیا مبتنی بر نظم، شخصیت و تلاش است، همین عامل موجب می‌شود که همواره حرف اول فوتبال آسیا را آنها بزنند در حالیکه ما به رنکینک کم ارزش فیفا مینازیم شاید ژاپن حتی یک پنجم استعدادها و ظرفیت های درونی ایران را هم ندارد. در طی 20 سال اخیر انها بارها و بارها به فینال رسیدند آیا نمی خواهیم بدانیم چرا و چگونه این مهم را عملی می کنند؟

وحید رحیمی