جایگاه تو مثل مدالت رنگ طلا دارد برای ما

به گزارش فرتاک ورزشی، این اتفاق در بازی‌های المپیک معلولین، در امتداد دوره قبل آن است جایی که زهرا نعمتی و پیمان نصیری در بازی‌های لندن با دو مدال طلا، با ارزش ترین افتخارات تاریخ ورزش کرمان را ثبت کردند.

هرچند تا امروز دست این ورزشکاران فعلا به طلا نرسیده است و هنوز خیلی ها امیدوارند که ورزشکاران کرمانی در ادامه رقبات‌های خود طلایی شوند، اما برنز پیمان نصیری در دو 1500 متر و نقره نعمتی در دو نفره تیراندازی همچنان شیرینی این بازی‌ها را بر دل کرمانی‌ها باقی گذاشته است.

حتی اگر پیمان نصیری بعد از انداختن مدال برنز بر گردن از نتیجه خود راضی نباشد و از نگرفتن مدال‌های بهتر از همه عذر خواهی کند...

نصیری که یک صدم ثانیه تا کسب مدال برنز فاصله داشت و البته مدال طلای دوره قبل خود را به ورزشکار آمریکایی باخته بود، خیلی بیشتر از این‌ها از خودش انتظار داشت و از همین رو بود که بعد از کسب عنوان سومی، در فضای مجازی از تک تک کسانی که به او تبریک می‌گفتند، عذرخواهی کرد و حق خود و آن‌ها را مدال بهتری می‌دانست...

ولی باید به پیمان ورزش کرمان گفت که این دیار آنقدر خالی از افتخار شده است که همین مدال برنز تو دقیقا در حلقه چشمان ما به رنگ طلا برق می‌زند و همه‌ی آن‌هایی که می‌دانند یک دهم رقیبانت امکانات برای رقابت با آنها نداشتی، با این مدال تو بازهم از شادی فریاد می‌کشند...

در دیاری که خالی از افتخار شده است و خبرهای خوبش آنقدر در مضیقه رفته‌اند که گاهی فراموش می‌کنیم در اینجا اتفاق خوب هم رخ می‌دهد، همین لبخند ناشی از برنز برای همه مردمان دیارش حکم جرعه آبی گوارا درست در بیابان‌های خشک شهریور کرمان دارد.

دست و پای تو درد نکند که هنوز آنقدر سراپا هستی که همه را با دویدنت به امید شادمانی دعوت کنی و سرت سلامت که هنوز با لبخند تو روی سکو کل کرمان می‌تواند بهانه‌ای برای لبخند پیدا کند.

هرچند مدال طلای تو از دست رفت و به برنز اکتفا کردیم ولی وظیفه‌ی همه‌ی ماست تشکر از تو و حفظ جایگاه طلایی که با تلاش همیشگی‌ات در سال‌های اخیر در دل ورزش کرمان برپا ساخته‌ای...

نه تو باید شرمنده ما باشی بابت نبودن طلا در سفره ما و نه ما باید شرمنده خود شویم با فراموشی افتخار و بزرگی‌ات... در واقع شرمنده، همه کسانی هستند که با کار خود، این دیار را خالی از شادی و افتخار کردند... همان کسانی که باید تشنه لبان زیادی را آب می‌دادند ولی در این سرزمین خیلی وقت است که ولی شناسان ترک دیار کرده اند...

نویسنده: "سعید قرائی"