شفر هم مثل برانکو و کی روش می شود؟!

وینفرد شفر؛ آیا او مربی خوبی برای استقلال است؟ نتایج استقلال پس از روی کار آمدن شفر گویای همه چیز است. شهرآورد تهران با برتری یک بر صفر پرسپولیس به پایان رسید اما استقلالی‌ها با این‌که بازی بزرگ نیم فصل اول را باختند، بارقه‌های امید در دل آنها زنده شد چون مربی جدید بر بازی استقلال اثر گذاشته و رد کار او در همان شکست آن‌قدر آشکار بود که همه رسانه‌ها به تمجید از سبک بازی استقلال پرداختند. آن شکست، آخرین شکست استقلال بود و پس از آن روند رو به رشد آبی‌ها ادامه پیدا کرد تا آنجا که سید حسین حسینی در تیمی که تا قبل شهرآورد بدترین نتایج تاریخ استقلال در لیگ برتر را کسب کرده بود، با 9 بازی بسته نگه داشتن دروازه رکورد ادوار لیگ را شکست. سوای نتایج خوب، شکل و شمایل بازی استقلال هم تغییر کرده بود و آنها باری به هرجهت بازی نمی‌کردند. دیگر خبری از ارسال‌های بی‌هدف خسرو حیدری نبود و استقلال برای حریفان نقشه‌های تازه‌ای داشت. فوتبال مالکانه مهم‌ترین اثر شفر در استقلال است. تیم او برخلاف هفته‌های ابتدایی فصل که بد نتیجه می‌گرفت، در کنار نتایج خوب، بازی چشم‌نواز و تماشاگر پسند را هم به مخاطبان خود هدیه می‌کرد. هواداران استقلال که از بازی‌های بد و ملال‌آور ابتدای فصل خسته و کلافه بودند، با تماشای استقلال جدید سر ذوق آمدند. همین تغییر برای آنها کافی بود تا به آینده تیم خود امیدوار شوند.

حالا اگر به روند استقلال با مرد آلمانی نگاه کنیم، او انتخاب خوبی بوده و توانسته ایده‌های خود را در فوتبال بی‌امکانات و بدون ساختار ایران تا حدود زیادی محقق کند. با این روند، شفر گزینه مناسبی برای هدایت استقلال است اما این روزها صحبت از شرط و شروط باشگاه برای تمدید قرارداد مرد آلمانی است. این بحث‌ها از سه تساوی اخیر شروع شد که استقلال خوب نتیجه نگرفت. آیا باید به این زودی تغییر بزرگی که مرد آلمانی ایجاد کرده را فراموش کنیم؟

فوتبال است و هزار و یک اتفاق؛ اگر استقلال در آبادان مقابل صنعت نفت شکست خورد و جام حذفی را از دست داد، دوباره باید به تکاپوی انتخاب مربی بیافتد؟ می‌گویند یکی از شروط تمدید قرارداد شفر قهرمانی در جام حذفی است. تحت فشار قرار دادن مربی با چنین اهرم‌هایی در فوتبال حرفه‌ای مرسوم است اما نگاه نتیجه‌گرایانه به عملکرد یک مربی تازه‌وارد خطرناک است. فوتبال ایران دو نمونه خوب پیش رو دارد که می‌تواند آنها را به‌عنوان الگوی خود انتخاب کند؛ دو تجربه با مربی خارجی که اولی کی‌روش است و دومی برانکو. یادمان بیاید که همین کارلوس کی‌روش در مقدماتی جام جهانی برزیل در تهران بازی را به ازبکستان باخت و در خطر حذف از جام جهانی قرار داشت. آن‌روزها فشار زیادی به علی کفاشیان وارد شد که سرمربی تیم ملی را تغییر دهد و برای سه بازی پایانی یک مربی جدید انتخاب کند اما کفاشیان که یک‌بار تجربه شکست چنین کاری را داشت، سفت و محکم پای کی‌روش ایستاد، چون از نزدیک می‌دید که مرد پرتغالی با تمام توان پای صعود ایران به جام جهانی ایستاده و سرانجام در سه بازی آخر با شکست دادن قطر، لبنان و کره جنوبی در اولسن -که گل سرسبد بردهای تیم ملی بود- راهی جام جهانی شدیم. اگر آن روزها مدیریت فدراسیون زیر فشار انتقادات خم می‌شد و به تغییر مربی تن می‌داد، امروز نه از کی‌روش خبری بود و نه از تغییر نسل و نه از صعود قاطعانه به جام جهانی روسیه.

برانکو ایوانکوویچ هم در پرسپولیس با انتقادات فراوان کارش را شروع کرد؛ حتی در پایان فصل نخست طاهری در فکر تغییر سرمربی بود اما حمایت رسانه‌ها باعث شد تا برانکو در ایران ماندگار شود و تیمش را برای فصل بعد ببندد. فصل جدید هم با نتایج خوب برای برانکو همراه نبود، پرسپولیس با داوری‌های پر اشتباه و بی‌دقتی طارمی امتیازها را از دست می‌داد تا تیم برانکو در نزدیکی‌های قعر جدول باشد اما بازی چشم‌نواز پرسپولیس و رضایت هواداران باعث شد تا این مربی فرصت بیشتری در اختیار داشته باشد. پرسپولیس آن فصل با گل دقیقه ۹۰ جری بنگستون در شهرآورد به لیگ بازگشت و بردهایش را شروع کرد و بالا و بالاتر آمد. اعتماد به تجربه و دانش برانکو نتیجه خوبی برای پرسپولیس داشت و این تیم پس از ۱۰ سال قهرمان شد، تا نیمه نهایی آسیا بالا آمد و این فصل هم بخت نخست قهرمانی لیگ برتر است.

حالا ماییم و شفر؛ مردی که تغییر محسوسی در استقلال ایجاد کرده و این تیم را از قعر جدول بالا کشیده؛ بازی چشم‌نواز تیم شفر را نباید نادیده گرفت. شاید نگاه ما روزنامه‌نگاران متفاوت از هواداران دو آتشه استقلال باشد که تغییر در استقلال را مهم‌تر از جام حذفی و کسب سهمیه می‌بینیم. شاید -این شاید از آنجا نشات می‌گیرد که فوتبال قابل پیش بینی نیست- استقلال با شفر به همان اتفاقات کی‌روش و تیم ملی یا پرسپولیس و برانکو نرسد اما نشانه‌هایی وجود دارد که شفر در فوتبال ایران می‌تواند به همان اندازه موثر باشد که برانکو و کی‌روش بوده‌اند؛ بازی دادن به نورافکن در پست مدافع چپ برای نخستین بار و نتیجه گرفتن از این بازیکن، از یک مربی باهوش و باتجربه بر می‌آید. به فهرست جدید تیم‌ملی هم نگاه کنید؛ محصولات شفر شاید در جام جهانی بدرخشند.