برانکو و تیمش فصل پیش، جذابترین تیم لیگ بودند اما خوردن گلهای پرتعداد و از دست دادن موقعیتهای زیاد، باعث شد این جذابیت به قهرمانی منتهی نشود. همین هم باعث شد این فصل تغییر روند بدهند و با سبک جدیدی بازی کنند. آنها علاوه بر گل نخوردن، بر خلاف فصل پیش کمتر موقعیت میسازند و بیشتر گل میزنند.
پرسپولیس از سه حمله ابتدایی بازی با نفت، به دو گل رسید. دقیقه 10 کرنر مسلمان یک موقعیت برای پرسپولیس ساخت و پس از آن، دو پاس عمقی امیری به طارمی در دقایق 12 و 30، یک پنالتی و یک گل برای سرخپوشان داشت. پس از زدن دو گل، حملات پرسپولیس به سه شوت خارج از محوطه توسط مسلمان، طارمی و احمدزاده خلاصه میشد.
در نیمه دوم هم حملات پرسپولیس، کم تعداد و تاثیرگذار بودند. پرسپولیسیها این بار هم یک شوت پشت محوطه زدند، دو بار روی ضربات شروع مجدد و دو بار هم با کار تیمی موقعیت ساختند. یکی از موقعیتهای آنها روی ضربات شروع مجدد گل شد و دو موقعیتی که آنها در جریان بازی برای احمدزاده و امیری ساختند، با بیدقتی آنها راهی به دروازه پیدا نکرد. پرسپولیس بازی با نفت، بجز ضربات شروع مجدد و شوتهای از راه دور فقط 4 بار در جریان بازی توانست روی دروازه حریف موقعیت بسازد اما موقعیتهای آنها، لقمه حاضر و آماده برای گلزنی مهاجمان بودند. بر خلاف فصل گذشته که بارها دروازه حریف را هدف میگرفتند و کمترین بهرهروی ممکن را داشتند.