جگرم سوخت، شیشه شکست و تو شیشکی می دهی/خرمگس معرکه!
به گزارش فرتاک ورزشی، امارات را نشان میدهد و وسعت خاک این کشور را با فضولات مگس مقایسه می کند. ده سال از زمان ساخت این فیلم می گذرد. یک حکومت دار اماراتی معنای این ده سال را می فهمد. کشوری که در قالب هشتادهزارمترمربعی مساحتش هر روز بزرگ و بزرگتر میشود. تازه به دوران رسیده دیروز ، حالا خود دوران است. خود امروز است. یک ایرانی از طبقه متوسط دلش خوش است به اینکه پس انداز یک سالش را به سفر دبی اختصاص دهد. از شهر مدرن حاشیه خلیچ فارس فیلم و عکس بگیرد و با آن پز بدهد. پز دادن در حیطه مگسی که امروز جسمش همانقدر است اما برای خودش خرمگسی شده است! در این خرداد پرحادثه چندمین سالگرد تمدید ویرانی خرمشهر اما تکریم شده است. شهری که شهریتش مد بود وقتی که امارات ، یک دبی بود و دبی هنوز شهر نشده بود!
ما سالها پز فوتبالمان را به اماراتی ها دادیم. و هیچ وقت حواسمون نبود که خاطره قهرمانی اماراتی ها در جام باشگاههای آسیا مربوط به پدران آنها نمی شود. ما قهرمان می شدیم در سالهایی که مدت زیادی از قدمت این کشور نمی گذشت و حالا این فوتبال و این امارات باعث خوشحالی و شعف بی حد و حصر نیمی از جماعت کشور ما شده است. امروز مد شده است که خوشحالی قرمز از باخت آبی را در بوق و کرنا کنیم.
مبارکمان باشد. کاری بود که از دست اماراتی ها بر می آمد. اما از دست خودمان چه بر می آید؟ در این سالهای سال حسرت قهرمانی در آسیا چه در فوتبال باشگاهی و چه ملی چه از دستمان برآمده؟
علی منصوریان مقصر است. تیمش بدترین باخت تاریخ را رقم زده است. اگر تیمش را با چهار مهاجم هم ارنج میکرد و حتی با دو گل حذف میشد تهاجم به او روی غلتک می افتاد . با شدتی کمتر. پنجره نیم فصل؟ بهانه است! از دست دادن چهار هافبک؟ بهانه است! العین متفاوت با همه تیمهای آسیایی؟ بهانه است! یک فاجعه همه موفقیتهای یک آدم را زیر سوال می برد. ما ایرانی هستیم. نوک بینی بین ترین آدمهای دنیا. احساسی ترین آنها. و برخی کاسب ترین آنها. دو ماه فرصت هست برای یکی دیگر از ویچ های بی تیم که بیاید و نانی بگذارد سر سفره واسطه هایی که ویچ های متبوع آنها در همین چند ماه چهار بار به منصوریان باخته اند!
نیمی از قطبین سیاسی از باخت استقلال لذت برده است. مثل نیمی دیگر از جمعیت هواداری غیرسیاسی ایران. به خاطر حمایت کادر فنی و مدیریتی استقلال از رییس جمهور. نیمی از این قطبین سیاسی هم برای حمایت از کابینه به روی مبارک نمی آورد که انواع و اقسام افتضاحات مدیریتی در زمان دو وزیر ورزش به استقلال تحمیل شده است. مثل حضور سه مدیرعامل در یک هفته. مثل محرومیت از جذب دو هافبک دفاعی که در بازی با العین می توانستند جلوی پاتیناژ برادران نابودگر را وسط زمین بگیرند. در روزی که استقلال ناگهان بی هافبک شد.
در میان اخبار
آقای مدیر، میدونی یه گردان بره نفر برگرده یعنی چی؟جگرم سوخت! شیشه شکست. شیش... و تو با استعفا ندادنت ، با همه قایم شدن هایت پشت چند پیروزی استقلال ، با همه بی تدبیری ات در جریان تحریمهای تمرین، با همه بی هنری ات در مذاکره با بازیکنان ، با همه انفعالت در حاشیه سازی افراد هیات مدیره، با همه خواب طولانی ات در شب محرومیت استقلال پشت پنجره زمستانی ، با همه بودنت و ماندنت به نیمی از جمعیت اندوهگین سردرگریبان با عدد شیش، شیشکی می دهی!(معنای شیشکی در فرهنگ دهخدا؛ آوازی چون آواز تیز که از میان دو لب فراهم کرده برآورند، به عنوان مسخره و تحقیر کسی صدای تیز از دهان برآوردن)
کاش جایی بود که یک هوادار بعد روزهای تلخ تاریخ در آن پنهان می شد و رابطه اش با فوتبال قطع می شد. که وزن روانی این اتفاقات تلخ بار مضاعفی بر حجم صدها نوع بدبختی و گرفتاری ها و بن بست های زندگی او نمی شد. اما فقط کافی است به فوتبال به مانند همین زندگی بی سر و ته نگاه کرد. برای هوادار استقلال هنوز دو نشان قهرمانی آسیا می درخشد. او به یاد دارد که آن چهار پیروزی در آن چهار دربی معروف چقدر زندگی به او بخشید، از تراژدی ایمون زاید عبور کرد، به قهرمانی در لیگ رسید و درخشش در آسیا، روزهای بد آمد، رقیبش دهه بی افتخاری را پشت سرگذاشت، چهار تای دربی آمد، بعد از آن هم فوتبال تمام نشد. گذر از نماینده کاتالان در تهران. سه گل در یک نیمه به رقیب سنتی. در بیست دقیقه. روزهای روز سوژه روزهای ناکامی بود و هشتم خرداد منجر شد به فاجعه ی دیگر که سکانس پایانی این پر زیر و رو ترین علاقه ناگریز و ناگزیر یک هوادار نیست.
نویسنده: "مهدی حقیقت"
