اخراج رانیری: پیروزی یعنی نفرین

همه مربیان اخراج شده در این فصل لیگ برتر سوای باب برادلی در سوانسی یک فصل مشترک داشته اند، این که در برهه ای از دوازده ماه سپری شده در برهه ای ولو کوتاه درخشیدند: آلن پاردیو با کریستال پالاس به فینال جام حذفی رسید و در وقت اضافی مغلوب منچستر یونایتد شد، فرانچسکو گویدولین، سوانسی را با دو امتیاز فاصله تا سقوط تحویل گرفت و آن را با ده امتیاز فاصله با سقوط در رتبه دوازدهم تحویل داد، حتی مایک فلان در هال سیتی سه بازی اولش را با پیروزی سپری کرد و در آخرین دقیقه مغلوب یونایتد شد. 

رانیری در این فصل برغم ناکامی در لیگ، لستر را راهی مرحله حذفی لیگ قهرمانان کرد، در حالی که تاتنهام و پوچتینو در لیگ اروپا ناکام مانده بودند. با این وصف او هرگز با احترامی که شایسته اش بود روبرو نشد. نه از سوی بازیکنانش که آن پیروزی را برتافته از نمایش خود قلمداد قلمداد کردند و نه توسط مالکان باشگاه که در روز بالا بردن جام نظام سلطنتی تایلند را ارج نهادند. همه آنها سفر جادویی لستر را بی اعتنا به رانیری دوره کردند. آنها هرگز از ته دل نگفتند " Grazie Claudio "، نگفتند " Belissimo ". نه نگفتند...

ما اخراج های پس از قهرمانی ها را فراموش نکرده بودیم. مثال ها پرشمار بودند. همین فصل پیش بود که مورینیو از چلسی اخراج شد، آن هم پس از آن که آبی پوش ها را دوباره در لیگ برتر قهرمان کرده بود. فتح لیگ قهرمانان برای روبرتو دی ماتیو در استمفورد بریج کافی نبود تا او را شش ماه پس از فینالی که مردانش بایرن مونیخ را شکست داده بودند در چلسی نگاه دارد. مگر فلورنتینو پرس نبود که دل بوسکه را پس از همه آن افتخارات اخراج کرد؟ مگر فابیو کاپلو، سال 2007 رئال را قهرمان لیگ نکرد و سال بعد به بهانه "فوتبال ملال آور" اخراج نشد؟ مگر رئال، برند شوستر را فصل پس از قهرمانی اش از برنابئو بیرون نینداخت؟ مگر بایرنی ها ادو لاتک، لویی ون گال و فلیکس ماگات را فصل پس از قهرمانی بوندسلیگا برابر در خروجی قرار ندادند؟

ولی همه آن باشگاه ها در صف بزرگان جای داشتند و دارند. طرفداران چلسی، رئال و بایرن می دانستند باشگاه شان دوباره قهرمان خواهد شد و دوباره هم قهرمان هم شدند، برخلاف لستر. لستر باشگاهی است که همیشه در تب و تاب سقوط بوده، در بیم ماندن و رفتن. آنها فصل را نه تنها بی دغدغده سقوط سپری کردند، بلکه قهرمان هم شدند. بزرگ ترین بداقبالی رانیری در لستر، موفقیتش بود. او در لستر بیش از حد تصور پرواز کرد.

بالا رفت و بالاتر. رفت و بال هایش با نزدیک شدن به خورشید آب شدند. احتمالا اگر آنها فصل پیش را در رتبه سیزدهم چهاردهم سپری کرده بودند رانیری هنوز مربی روباهان بود. 

اخراج رانیری دوباره یادمان آورد موفقیت و پیروزی به باشگاه هایی مثل لستر سیتی تعلق ندارد. چنان که به لیدز یونایتد دوران دیوید اولری نداشت و لیدز با همه ستارگانش سقوط کرد و به مرز نابودی غلطید. یادمان آورد توفیق بیش از حد بسیاری از بازیکنان را به نابودی کشانده. چنان که واردی در همین لستر پس از آن توفیق نزول کرد، همین طور مارز ( در این فصل فقط اشمایکل، درینکواتر و گری در قواره خود و از ته دل بازی کردند)...اما همه اینها یعنی چی؟ یعنی موفقیت برای تیم های کوچک برای شان "نفرین" به ارمغان می آورد. یعنی پس از آن یا بازیکنان شان را غارت می کنند و یا باشگاه ظرفیت کشیدن بار توفیق را ندارد. یعنی جام قهرمانی می شود یک آوار و باشگاه را تدریجا له می کند... آیا چنین فوتبالی روحش را نفروخته؟ اگر آری چه تلخ، چه سیاه.